I Am Happy When He Is Happy, I Am Happy When She Is Happy

 It was 10 at night. Dhuruv and Diya were still at the Beach. The splashing waves and the cool breeze soothed their nerves and lingered them.

Though it was late and dark, the beach was brimming with families, young lovers and Romeos. Few were bumping into the waves, few lolling on the sands enjoying the gentle wind and there were children playing football and with balloons. The palm reading lady in a simple cotton saree, carrying a wire basket in one hand and a black wand in other hand was scanning for customers.  The oodles of shore side eateries, the soan papdi and cotton candy sellers dinging the bells, the ice cream vehicles and the brightly lit rifle shooting game shops depicted the beach culture in a vibrant way. There was the corn roaster creating enormous sparks while roasting corns; he artfully sprayed a bit of butter on the cob, a fresh squeeze of lemon with a dash of salt and chilly powder.

Amidst all these, they felt like it was just the both of them at the beach. People around became invisible, all the sounds except for the waves faded off.  They had been soaking themselves in the alluring view of the moon rise. When the red ball of fire was emerging from the distant middle of the sea, "⏰Tududu..Tududu...Tududu⏰"  Diya was interrupted with the soft chimes sound of her mobile alarm. The mobile blinked 5.30 am and she had to shift to normalcy from her sleep cum dream mode.

While still in bed, her eyes moved slowly under the eyelids and the reminiscence of her dream made her lips curve. Before she could indulge herself into it, the alarm beeped again. She turned it off and swiftly got out of the bed to start with her morning routine while Dhuruv and their little son Aadhav were sound asleep. Her whatsapp showed one unread message and she knew it was from Dhuruv. He used to ping her while starting back from office every day and today the time read 3.00 am. He had reached only a while back.

Dhuruv works for a corporate company; he works on odd hours and always comes late night. So, Diya had taken up an offer at a private concern to beat her loneliness. After resuming her career, life started moving in a fast forward mode and made her turn brisker than ever.

Aadhav and Diya had to leave their home by 8, so that they can be on time to school and work. Diya kept piping hot dosas in the hot pack for Dhuruv, packed lunch boxes for all of them and quickly gulped her food. Even a few minutes of delay will make them miss their buses. Just before wearing his shoes Aadhav ran into the bedroom and planted a gentle kiss on Dhuruv’s cheeks and waved him good bye. He loved his dad a lot and missed him too, as weekends are the only days they spend time together. But, when Dhuruv is at home it will be the best time they would ever have.  

Diya wondered how things have changed. It was not the same until few months ago. Dhuruv’s late night work schedule and the parental stress would give unreasonable mood swings and bad days. Though the couple had known each other for more than a decade, there were monumental differences in almost every single thing. In spite of all the differences, there was one common thing; they loved alike.

It was Dhuruv who suggested her resume her career when she was hesitant if she can manage work and home; he supported in all possible ways when he was around. That decision of them opened doors for new experiences and made her realise her capabilities. Their true-love and the respect they had for each other, made them realise problems are inevitable part of any long-term relationship. They learnt to deal with disagreements and accept one another as is. Now they both would loveably say “I am happy if he is happy; I am happy if she is happy” and their weekdays are also blissful!

Thanks for reading. This is my first attempt writing a short story. Hope you enjoyed it. Please leave your review or feedback!

சிறுவன் கற்றுக்கொண்ட நேரம் தவறாமை பாடம்!!! - பாகம் 2

 இந்த கதையை கதைகேட்கலாம் பகுதியில் கேட்க இங்கே கிளிக் செய்யவும்.

பாகம் - 1

"இதோ உன்னைப்போல் தான் டா, நானும் அப்படியே தூக்கி போட்டேன், டேபிளில் போய் விழுந்திருக்கும்னு நெனச்சேன், எங்க போச்சுன்னே தெரியலையே" என்றபடி தேடிக் கொண்டிருந்தவர், "ஆ, கெடச்சிருச்சு... என்று குஷியில் கத்தினார். சரிப்பா... வாங்க உடனே கிளம்பலாம், ப்ளீஸ்" என்று அவரை இழுக்காத குறையாக கூட்டிபோனான். காலை நேரம் என்பதால், டிராபிக் அதிகமாக இருந்தது. அவர்களது கார் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது. மணியை பார்த்த அர்ஜுனுக்கு கண்களில் கண்ணீர் முட்டிக்கொண்டு வந்தது. "மணி இப்பவே ஒன்பதே கால் ஆகிருச்சு, பஸ் கெளம்பிருக்கும்ல" என்று சோகமாக கேட்டான். "அப்படித்தான் நினைக்கறேன், மே பீ, நாம இன்னும் கொஞ்சம் சீக்கிரமா கெளம்பி இருக்கணும், இல்லேனா நீ உன்னோட பொருட்களை எல்லாம் அது அது எடத்துல வச்சிருந்தா, நா என் கார் சாவிய ஒழுங்கா ஸ்டாண்ட்ல மாட்டியிருந்தா, இவ்ளோ லேட்டா ஆகியிருக்காதுனு  நினைக்கறேன்" என்ற போது அர்ஜுன் அவன் தவறு புரிந்ததால் தலை குனிந்து கொண்டான்.

அப்படி இப்படி, ஒரு வழியாக பள்ளிக்கு வந்து சேர்ந்தனர். அவர்கள் எதிர்பார்த்தபடியே பஸ் கிளம்பி போயிருந்தது. அர்ஜுன் அழுதே விட்டான், "சரி அர்ஜு, அழாத, இனிமே இதை மாதிரி லேட்டாகாம பாத்துக்கலாம். இப்ப போயி நீ உன் கிளாஸ்ல உக்காந்துக்கோ. சாயந்திரம் பஸ்ல வீட்டுக்கு  போயிரு, எனக்கு ஆபீஸ்க்கு நேரமாச்சு" என்ற அப்பாவிடம், "ஐயோ அப்பா, கிளாஸ்ல யாருமே இருக்க மாட்டாங்களே, நா மட்டும் தனியா என்ன செய்வேன், என்னை வீட்ல கூட்டிட்டு போயி விட்ருங்க, ப்ளீஸ்" என்றான்.

"நோ அர்ஜு, டிராபிக் எப்படி இருக்குனு பாத்தேல, எனக்கு ஆல்ரெடி டைம் ஆச்சு. சொன்ன நேரத்துக்கு ஆபீஸ்ல நா கண்டிப்பா இருக்கணும்" என்று கண்டிப்புடன் சொன்ன அப்பாவை பாவமாக பார்த்தான் அர்ஜுன். நேரம் தவறாமை எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை அன்று அவன் உணர்ந்தான். இருப்பினும் அன்றைக்கு அவன் ட்ரிப்பை மிஸ் பண்ணினது பண்ணினது தான். ஒரு டைம் மெஷின் இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும், காலையிலிருந்து எல்லாவற்றையும் மாற்றிவிடலாம் என்று  நினைத்துக்கொண்டான்.

"அப்பா, ப்ளீஸ்ப்பா, நா என் தப்பை உணர்ந்துட்டேன். இனிமே இப்படி லேட் பண்ண மாட்டேன், பொருட்களை அது அது எடத்துல வைப்பேன். இந்த ஒரே ஒரு தடவ மட்டும் என்னை வீட்ல கூட்டிட்டு போய் விட்ருங்கப்பா, நா கிளாஸ்ல தனியா நாள் முழுசும் எப்படி இருக்கறது" என்று கெஞ்சினான். அப்போது ஹார்ன் சத்தம் கேட்க, திரும்பி பார்த்த அர்ஜுனின் விழிகள் மகிழ்ச்சியில் விரிந்தன. பீல்ட் ட்ரிப்க்கு போன ஸ்கூல் பஸ் வந்து கொண்டிருந்தது.

"போ அர்ஜு, பஸ் உனக்காக தான் திரும்ப வந்திருக்கு. பட் நீ சொன்ன வார்த்தைகளை மறந்துராத.. இனிமே எப்பவும் லேட் பண்ணாத" என்று சொன்ன தந்தையை கட்டியணைத்தபடி "கண்டிப்பா மறக்க மாட்டேன்ப்பா" என்று துள்ளிகுதித்து பஸ்சை நோக்கி ஓடினான்.

அதன் பிறகு அவன் எல்லா நாட்களும் நேரத்திற்கு எல்லா வேலைகளையும் முடிக்க கற்றுக்கொண்டான்.

முற்றும்.   

ஹவ் எ சிப் ஆப் காபி!! (Have A Sip Of Coffee)

 "சொல்லுங்க சார், என்ன விஷயம்?" என்ற பள்ளியின் ஆபீஸ் ஸ்டாஃபிடம், "செகிரேட்டரி சார் வர சொன்னார்" என்று என் கணவர் சொன்னதும் ஒரு பவ்வியம் ஒட்டிக்கொண்டது. "உங்க பேரு சார்?" என்று பெயரை கேட்டு கொண்டு, கொஞ்சம் இருங்க, சார் கிட்ட சொல்றேன் என்று அங்கிருந்து நகர்ந்தார் அந்த நபர். அதற்குள் மற்றொருவர் வந்து அதே கேள்வியை கேட்க, நாங்களும் அதே பதிலை சொல்ல, "உக்காருங்க சார், உக்காருங்க மேடம்", என்று வலுக்கட்டாயமாக இரண்டு நாற்காலியை போட்டு அமர வைக்கப்பட்டோம். சிறிது நேரத்தில் முதலில் பேசிய அந்த நபர் வந்து "கொஞ்சம் வெயிட் பண்ணுங்க, சார் ரௌண்ட்ஸ் போயிருக்கார்" என்று சொல்லி விட்டு சென்றார். 

நேரில் வர வைத்து என்ன சொல்ல போகிறாரோ என்ற சிறு பதற்றத்துடன் பவ்யமாக அமர்ந்திருந்தோம். ஒரு பத்து நிமிட காத்திருத்தலின் பிறகு, "சார் உங்களை கூப்பிடறார்" என்று அந்த இரண்டாம் நபர் வந்து அழைக்க, பிரின்சிபால் என்று அறிவித்த அந்த கதவை நாசூக்காக தட்டியபடி உள்ளே நுழைந்தோம். பள்ளி மாணவர்கள் வாங்கி குவித்த ட்ரோபிகள், மெடல்கள், சான்றிதழ்கள் அந்த அறை முழுவதும் நிரம்பியிருந்தன. ஸ்வாமி படங்களும், பரிசாக கொடுக்கப்பட்ட புத்தகங்களும் நேர்த்தியாக அடுக்கப்பட்டு, ஸ்வாமி படங்களுக்கு மலர்கள் சூட்டப்பட்டு இருந்த அறையில் ஒரு புன்னகையுடன் எங்களை வரவேற்றார் பள்ளியின் செயலாளர். மிகுந்த மரியாதையுடன் அவருக்கு வணக்கங்கள் தெரிவித்துக்கொண்டு எங்களை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டோம். 

பள்ளி முதல்வரின் மேசைக்கு எதிரில் இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி, எங்களுக்கும் இருக்கைகளை காட்டி, உட்காருங்கள், என்று சொன்னார். அவ்வளவு பெரிய பொறுப்பில் இருக்கும் அவர், எங்களிடம் அவரை அறிமுகப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டிய அவசியமே இல்லை. ஆனால், அதை அவர் செய்தார். "நான் தான் இந்த பள்ளியின் செயலாளர், சேத்பட் பள்ளியில் தான் நான் பெரும்பாலும் இருப்பேன். அவ்வப்போது தான் இங்கு வருவேன். இப்போது கரெஸ்பாண்டெண்ட் மேடம் ஒரு ட்ரைனிங்'காக வெளிநாடு போயிருக்கிறார். அதனால் இன்று இங்கு வந்தேன். நீங்கள் கொடுத்த feedback லெட்டரை படித்தேன், எனவே தான் நீங்கள் நேரில் சந்திக்க வர முடியுமா என நேற்று தொலைபேசி வாயிலாக கேட்டேன்"  என்று எளிமையான ஆங்கிலத்தில் சொல்லி முடித்தார்.

"நீங்கள் நேரில் சந்திக்க அழைப்பீர்கள் என்று நினைக்கவே இல்லை சார், ஏற்கனவே சில முறை மீட்டிங்கின் போது வகுப்பாசிரியரிடம் இந்த பரிந்துரையை சொல்லி இருக்கிறோம். பள்ளியும் சில மாற்றங்கள் ஏற்படுத்தி இருந்தது. பிள்ளைகளின் பாதுகாப்பிற்காக அதை இன்னும் கொஞ்சம் மாற்றியமைத்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று தோன்றியதால் தான் அந்த feedback  லெட்டர் கொடுத்தோம்"  என்று கணவர் சொல்ல;  அது பற்றிய கருத்துகளை சில நிமிடங்கள் பரிமாறிக்கொண்டோம். அப்போதும் கூட, எங்களை உட்கார வைத்து இவ்வளவு விலாவரியாக கேட்டது ரொம்பவே ஆச்சரியப்படுத்தியது. பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே அந்த துறை சம்பந்தப்பட்ட அலுவலர்களை வரும்படி கூறினார். அவர்களிடமும்  அதை விளக்கி தேவையான நடவடிக்கைகளை எடுக்கும்படி சொல்லிவிட்டு, "அவர்கள் பார்த்துக்கொள்வார்கள். தேவைப்பட்டால் எனி டைம் எனக்கு கால் பண்ணுங்கள்" என்று மிகவும் சாதாரணமாக சொன்னார். இதனிடையே எங்களுக்கு காபி வேறு வந்தது. "அய்யயோ, வேண்டாங்க நா காபி குடிக்கறதில்லை, சார்க்கு குடுங்க" என்று அந்த அக்காவிடம் நாங்கள் சொல்ல, "நா அப்பவே குடிச்சிட்டேன், இது உங்களுக்கு தான்" என்றார்.  அத்தோடு நிற்காமல் எங்கு வசிக்கிறீர்கள், எங்கு வேலை செய்கிறீர்கள், சொந்த ஊர் என்ன என்று மிகவும் சகஜமாக எளிமையாக பேசிக்கொண்டிருந்தார். ஹவ் யுவர் சிப் ஆப் காபி!! என்று சொன்னவரிடம், "ஸுர் சார், நாங்க வெளில எடுத்துட்டு போயி குடிச்சுக்கறோம். எங்களுக்காக உங்களுடைய நேரத்தை ஒதுக்கியதற்கு மிக்க நன்றி. சோ நைஸ் டு மீட் யு சார்!"  என்று விடைபெற்று கொண்டு வெளியில் வந்து காபியை அருந்தினோம். அதற்கு மேலும் வேலை நேரத்தில் அவருடைய டைமை எடுத்துக்கொள்வது அவ்வளவு சரியல்ல அல்லவா!

அங்கிருந்து வந்த பிறகும், உத்தம புத்திரன் படத்தில் வரும் எமோஷனல் ஏகாம்பரம் போல வாயடைத்து போயிருந்தேன். ஒரு பள்ளியின் உயர்ந்த பொறுப்பில் இருக்கும் ஒருவர், யாரோ ஒரு பாரென்ட் ஒரு feedback கொடுத்திருக்காங்க, என்று அதை அலட்சியப்படுத்தாமல், அவர்களுக்கு தொலைபேசியில் அழைத்து, நேரில் பேசலாமா என கேட்டு, அவருடைய அரைமணி நேரத்தை ஒதுக்கி, அவர்களை உபசரித்து, அந்த நிமிடங்களிலும்  கூட சர்வ சாதாரணமாக உரையாடியது எவ்வளவு பெரிய விஷயம். என் வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத சில நிமிடங்களில் இதுவும் இடம் பிடித்து விட்டது. 

மிக முக்கியமாக ஒரு பள்ளி என்பது படிப்பு என்பதை தாண்டி பல விஷயங்களை மாணவர்களுக்கு சொல்லிக்கொடுக்கும் ஒரு அற்புதமான இடம். கற்பித்தல் என்பதும் வாய் மொழியாக மட்டுமின்றி நம் செயலிலும் இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு இதுவும் கூட ஒரு உதாரணம் தானே.

Cheers To Womanhood

 Today being International Women’s Day, social media is all flooded with wishes and messages about women empowerment.  I keep wondering what are we trying to reveal on this day, gender equality? Or that, we women are strong and powerful? I couldn’t find a satisfactory answer. Won’t that be appreciable if we are treated as a human rather than a women?

Women with or without a women’s day is the most dedicated, loving, scrupulous, strong willed, meticulous flag-bearer for the endurance of  humankind. While being so is her responsibility, why celebrate that? Just by dedicating a day to us is not going to help solve any of the challenges faced by the womanhood. On one hand women take care of the house, raise children, run the family, run a business, design the future, run a corporate, rule a country, if this is what we celebrate; there’s the other side where a whole bunch of ladies undergoing domestic violence, verbal or physical abuse, depressed or stressed out and undergoing countless problems, which they doesn’t know how to vent or come out of  it, which is totally ignored.

These women need a lot of support in terms of health, education, safety, knowing their rights, economically stable or any other way which can safeguard their lives. Most of the times a victim doesn't open up on her problems to her family or friends, just because she will be blamed, judged and advised. Its very important to give them a positive environment where she is not judged, her emotions are valued and accepted as such. If an affected women can get emotional strength and support, then she herself will defend her and set things straight. If these can be addressed, then womanhood can be cherished and celebrated.

A big cheers to those who have learnt to get up stronger each time they fall down; Many Cheers to those lovely women who are not judgemental towards fellow ladies, we never know what the other might be going through; And a huge respect to those who add more colors to others life.

For all the beautiful women, get time for yourself to relax and revere,value yourself, ignore those comments which puts you on low, spend time on something which is passionate for you and then life will be more pleasant.

Let’s rise up with a promise to empower ourselves from within. Let’s pledge to join hands and support our fellow ladies and motivate each other in all possible ways. Let’s be kind to ourselves and all others.

 “I alone cannot change the world. But can caste a stone across the water to create many ripples.” – Mother Teresa.

Keep rippling, keep appreciating, keep motivating, keep inspiring, keep smiling! Enjoy womanhood throughout the year!!

Decode Your Stress At Workplace

 Pressure at the workplace is something unavoidable due to the high demands of modern life-style. There is a very thin line between work pressure and stress. Pressure at work helps an individual stay focused and energetic enough to meet new challenges which is necessary for him/her and the company. But, when the it becomes unmanageable or excessive, there comes Stress. Stress is merely an individual’s response to numerous factors like long working hours, heavy workload, overwhelming productivity demands from employers, stringent regulations at the workplace and above all always being connected to work due to mobile phones. Excessive stress not only leaves severe impairments on emotional and physical health, but also can ruin relationships and even hinder with the productivity and performance of an individual at work. It's so obvious that the causes of stress may be out of our hands, but our response to it can be.

To get more insight and find practical ways of how people handle it, I conducted a survey among 300+ professionals of various fields. More than 60% have mentioned that they had to work extended hours or weekends and they don’t have an option of denying. Here are more details based on the study, refer below 2 graphs.

                        

                         

According to the study conducted, more than 80% of the respondents reside in India. Does living in India contribute to the levels of stress? Of course, here in India, there’s more to it than work load. Right from long commutes, the snarling traffic, the worst condition of the roads, working weekends and along with all these no work-life balance; every single factor gets added up and becomes too much to cope with.

Here are few Health Warning Signs to find out if the stress levels are out of control; (refer below image)

                           

When already stress had started mounting at work, taking a quick break and recharging self can help things stay intact. Here are some quick Relaxing Techniques shared by the respondents during the survey, which they mentioned they follow at their workplace.

Scheduling quick breaks now and then helps maintaining steady focus throughout the day. Switching Off from work and physically moving away from that place was suggested by many and is an effective practice to keep the energy meter high. Going for a coffee break, talking to people around, a Rubik’s cube, playing indoor games like table tennis and carom also helps ease anxiety. Couple of respondents have even mentioned fidget spinner helped with their stress levels to a great extent. Soft techniques such as meditation, taking a few long inhales (deep breathes), listening to music etc provide a state of calmness and helps stress melt away rejuvenating both mind and body.

Learning to deal with anxiety and neutralizing it can be easier than trying to change the environment itself.  Certain simple day-to-day practices, positive habits and regulations can play a vital role keeping stress levels in control. Every individual is different, and so are the ways. With practice you’ll be able to find out which works good for you. Here are few more simple and effective Tips To Overcome Stress.

1. Sharing your stress with someone can be very effective. Have a face to face conversation with someone whom you trust and who can understand you. Talking it out can be a highly effective way for blowing off the steam and remain sane.
2. Build good friendship with people who are appreciative, who value you and who make you feel better with their companionship. At times, it is important to put life on hold for a short while to nurture the relationships that keep you happy and healthy.
3. Make time for regular exercise. While exercising, body releases hormones that control stress. Exercises like walking, jogging, biking, dancing, aerobics, swimming or badminton will be highly effective as it increases the energy level and relaxes both mind and body. Yoga and breathing are also equally good to help stay focused and relaxed.
4. Having a regular habit of calling your family and talking to them for a while will help divert mind from work related tension and strengthen the bond. Even a small conversation can lift the mood and energize, reaping immediate benefits.
5. Do not over-commit. Scheduling back-to-back tasks or trying to fit too much on a single day will make the stress levels take a toll. Instead try prioritizing works or delegating responsibilities, to regain a sense of control over the job.
6. Eat and Sleep Right. Healthy and nutritious food along with adequate sleep can cut down the stress levels, boost self-esteem and help you do your best at work.

Learning to ignore the aspects which are out of control and focusing on what you can control like effort, attitude, relationships, food habits, sleep and health. By taking care of these, stress levels can be kept in a healthy range, and you can do real wonders at your workplace.

Have a great trick to reduce stress in the workplace? Let us know in the comments below.

Disclaimer: The opinions expressed in this post are the personal views of the author. They do not necessarily reflect the views of Momspresso.com (formerly mycity4kids). Any omissions or errors are the author's and Momspresso does not assume any liability or responsibility for them.

How I Started Preferring Homeopathic Treatment For My Kid

 Kids are prone to cold, flu and all kind of infections; so was our little one too. We would be scared to take him to places, because each time we travel he ends up getting sick and would end up with sleepless nights and medicines for at least 10 days. Right from his birth visiting his Paed once in a month has become a routine for us. And like any other parent I was also religiously following the prescriptions given, until he was diagnosed with tonsillitis.

This guy was already sensitive for Amoxicillin (antibiotic) and had to be treated with alternate antibiotics, which did not help much. He has been taking antibiotics for more than 4 months and we couldn't see any cure, so he was suggested for Tonsillectomy (procedure for removing tonsillitis).

As we had been already consulting with a well experienced Pediatrician, VJ was kind of OK for the procedure, but I didn't want him to undergo a surgery. Even during the course of treatment, I had many times tried convincing VJ for consulting a Homeopathic physician, but he was strongly denying as he was not willing to go for any alternate medicine for a kid. Now that we were left with only one option of removing tonsillitis, I certainly wanted to give a try with Homeopathy and he gave in half-heartedly.

Homeopathic treatment was not new for me, as I am extremely sensitive towards allopathic medicines that even a paracetamol will create troubles for me. I have been used to these sweet pills right from my school days. So during a vacation I took Praj to our Homeopath in our native place. We had a detailed discussion on the symptoms; because as far as I have heard at Homeopathy we will get a remedy based on an individual’s symptoms rather than the disease itself.

After a discussion of around 30 mins, he gave some pills and asked to cut down on cream biscuits, chocolates and ice-creams completely for a while. He also prescribed salt water gargling along with the pills. Gradually he got better and better and slowly we waved goodbye for our frequent visits to the hospital. From then on, we started preferring this way of healing for any health discomfort.

Now we can vouch for Homeopathy and its results and most of the times when I hear a comment from a fellow parent saying her kid falls sick frequently, I started suggesting "You should try homeopathy for your child". Because common ailments like cold, cough, fever, vomiting, diarrhea, tonsillitis etc occur frequently in children and it is better to treat them without inducing any side effects in a very gentle way.

Disclaimer: I am not a doctor, this blog post was created only for sharing my experience here.