கனவே கலையாதே - பாகம் 2

 பாகம் 1

அயர்ச்சியினால் அலுவலத்தில் இருந்து மதியமே வந்து அசந்து உறங்கியவள் மாலை ஐந்து மணிக்கு தான் எழுந்தாள். "இப்ப பரவாயில்லையா குட்டி?" என அனுசரணையாக கேட்டபடி கையில் பூஸ்ட் எடுத்துக்கொண்டு வந்தான் விவேக். "இப்ப ரொம்பவே தேவலாம். அப்பா அந்த மாத்திரையை அவங்க அன்னைக்கே குடுத்துருக்கலாம்" என்றாள். "மே பீ அத அதிகமா எடுத்துக்க கூடாதா இருக்கும், அதுனால தான் குடுத்துருக்க மாட்டாங்க. நீ இன்னும் கொஞ்ச நாள் லீவு எடுத்துக்கறியா? முடியுமா?" என்றான் "பாக்கலாம் பா, கொஞ்சம் செட்டில் ஆகிட்டா சமாளிச்சுக்குவேன். வெயிட் பண்ணி பாப்போம்" என்றாள். "சரி நீ இதை குடி, நா சூடா ரெண்டு தோசை வார்த்து எடுத்துட்டு வரேன்" என்றபடி கிச்சனுக்குள் சென்றான். அடுத்தநாள் விவேக் காலையில் சீக்கிரமே கிளம்ப வேண்டியிருந்ததால் முந்தைய இரவே காலைக்கும் மதியத்துக்கும் சமைத்து பிரிட்ஜ்ஜில் வைத்துவிட்டிருந்தான். வந்தனா வேணுங்கிற பழங்களை நறுக்கி டப்பாவில் போட்டுக்கொண்டு காலை உணவை முடித்தாள். ரெடி ஆவதற்குள் வயிற்றை பிரட்ட ஆரம்பிக்க முந்தின நாள் டாக்டர் சொன்ன மாத்திரையை போட்டுக்கொண்டாள். பொதுவாக MTC பஸ்ஸில் தான் ஆபீசுக்கு செல்வது வழக்கம். அதற்க்கு அவளுடைய வீட்டில் இருந்து சில தூரம் நடக்க வேண்டும். இன்றைக்கு இருக்கும் நிலைமைக்கு அதெல்லாம் முடியாது, பேசாமல் ஆபீஸ் பஸ்ஸிலேயே போய்விடலாம் என வீட்டின் முக்கில் இருந்த ஸ்டாப்பிற்கு சென்றாள். கால் மணி நேர காத்திருப்பின் பிறகே பஸ் வந்தது. ஆபீசில் பஸ் பார்க்கிங்கில் இருந்து அவளது இருப்பிடத்திற்கு செல்வதற்குள் அசதியாக உணர ஆரம்பித்தாள். அந்த ஏசியிலும் முத்து முத்தாக வேர்த்திருக்க, கொண்டு வந்திருந்த ஜூஸ்'ஐ கொஞ்சம் குடித்தாள். சிறிது இடைவெளி விட்டு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இரண்டு முறை குடித்ததில் அசதி கொஞ்சம் குறைந்தது. ஆனால் உறக்கம் வருவது போல் இருந்தது. விவேக்கிடமிருந்து அழைப்பு வர மாத்திரை போட்டு கொண்டதையும், அசதியாக இருப்பதையும் சொன்னாள். "இதுக்கு தான் லீவு போடறியான்னு கேட்டேன். டார்மிட்டரி போய் வேணும்னா ரெஸ்ட் எடேன்"  என்றான். "தேவைப்பட்டா போய்க்கறேன், நீ என்னை பத்தி கவலை படாம வேலைய பாரு" என சொல்லிவிட்டு பேசாமல் டார்மிட்டரி போலாமா என நினைத்து எழுந்து சென்றாள். அவள் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலிருந்து லிஃப்ட் வரை செல்வதற்குள் திரும்பவும் அசதி வர, டார்மிட்டரி வரை போக அரை கிலோமீட்டர்க்கு மேல் நடக்கணும், முடியுமா என யோசித்து இடத்திற்கே வந்து உட்கார்ந்துவிட்டாள்.

இப்படி இருந்தால் எப்படி வேலை செய்வது?  எடுக்கும் வேலையை நேரத்திற்கு சரிவர செய்ய முடியாமல் போகலாம். பேசாமல் இன்னும் சில தினங்கள் விடுப்பு எடுப்பது தான் சரியாக இருக்கும் என முடிவெடுத்து விவேக்கிற்கு மெசேஜ் பண்ணினாள். "லீவு எடுக்க கேட்கபோகிறேன்" என அவள் அனுப்பிய மேசேஜ்க்கு, "சரியான முடிவு, ப்ளீஸ் கேளு. நா கொஞ்சமேனும் நிம்மதியா வேலை செய்ய முடியும், நீ வீட்ல பாதுகாப்பா ரெஸ்ட் எடுத்தா" என ரிப்ளை பண்ணினான்.

தேவிகாவின் இடத்திற்கு சென்று உபாதைகள் அதிகமாக இருப்பதால் இன்னும் சில தினங்கள் விடுப்பு எடுக்க விரும்புவதாக சொல்ல, "நேத்து தான ஜாயின் பண்ணீங்க, அதுக்குள்ள விடுப்புல போறேன்னு சொல்றீங்க" என்றார். "வாமிட்டிங் இவ்ளோ அதிகமா இருக்கும்னு எதிர்பாக்கல தேவிகா. தவிர வீட்டிலும் உதவிக்கு யாரும் இல்ல. இன்னைக்கெல்லாம் நடக்க கூட முடியல. நா ஆபீஸ் வரதுக்கே சிறிது தூரம் நடந்து வந்து தான் பஸ் ஏறணும். அது மட்டுமில்லாம ப்ராஜெக்ட்ல போய்ட்டா, இது மாறி உபாதைகளுடன் சரி வர வேலை செய்ய முடியலனா  நல்லா இருக்காது" என வந்தனா சொல்ல, "ஏற்கனவே உங்கள பத்தி எனக்கு கம்பளைண்ட்ஸ் வந்துருக்கு, வேலைல நீங்க அவளோ பொறுப்பும் அக்கறையும்  காட்டறது இல்லேனு. நா தான் உங்கள இந்த ப்ரொஜெக்ட்க்கு தேர்ந்தெடுத்தேன். அவர்கள் சொல்வது சரி தான் என நிருபீச்சிடீங்க" என குரலை கடுமையாக்கி கொண்டு தேவிகா சொல்ல சொல்ல "வந்தனாவுக்கு கிறு கிறுத்தது.  அவள் எந்த வேலையையும் நிதானமாக பொறுப்புடன் கையாளக்கூடியவள். அவளை யாருமே இப்படி முகத்திலடித்தாற்போல் பேசியதில்லை. இன்று தேவிகா சொன்னதற்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை அவளுக்கு "எனக்கு தெரிந்தவரை நான் கொடுக்கப்பட்ட வேலைகளை சரியாகவே செய்திருக்கிறேன் தேவிகா" என பொறுமையாகவே சொல்ல, "நீங்க HR கிட்ட பேசிக்கோங்க, எனக்கு வேல இருக்கு" என முகத்திலடித்தார் போல சொல்லிவிட்டாள்.

கார்ப்பரேட் கம்பெனிகளின் உண்மையான முகம் இது தான், செய்த நூறு நல்ல விஷயங்கள் எதுவுமே கண்ணுக்கு தெரியாது.  வந்தனாவுக்கு மிகவும் அவமானமாகிவிட்டது. பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்தவர்களுக்கு எல்லாம் கேட்டிருக்கும், அவர்கள் என்ன நினைப்பார்கள் என நினைத்துக்கொண்டிருந்த போதே விவேக் கால்  பண்ண, உணர்ச்சிவசப்பட்டவளாக தேவகி சொன்னதை அப்படியே சொன்னாள். "எனக்கு அவர்களுக்கு எப்படி திருப்பி கொடுப்பது என்று கூட தெரியவில்லை, அவள் எப்படி என்னை அப்படி பேசலாம்? ஒவ்வொரு வேலையையும் பாத்து பாத்து செய்வேன் நான்" என சொல்லும்போதே அவள் குரல் கமர "குட்டி கேளு, இப்ப இது எதுவுமே முக்கியம் இல்ல. உன்னோட ஹெல்த், நம்ம குழந்தையோட நலம், இது தான் ரொம்ப ரொம்ப முக்கியம். அவ பேசினதை விட்டு தள்ளு. நீ HR கிட்ட பேசி லீவு அப்ளை பண்ணு. இல்லையா வேலைய கூட ரிசைன் பண்ணிரு. என்ன கேட்டா அது தான் பெட்டெர்" என முடிக்குமுன் "ஏய் விளையாடறியா? அவளுக்காக நா ஏன் வேலைய விடணும்? நமக்கு இந்த வேல வேணும். இன்னும் எவ்ளோ கடன் இருக்கு? அப்படியெல்லாம் விட்ர முடியாது. அதும் இப்ப ஹாஸ்பிடல் செலவுகள் வேற அதிகமா வர ஆரம்பிக்கும்.           

விவேக்கிற்கு திருமணம் ஆவதற்கு ஒரு வருடம் முன்னர் தான் அவன் அப்பா பார்த்து வந்த பிசினஸ்ஸில் ஏகப்பட்ட சரிவு வர, அதை ஈடுகட்ட விவேக் நிறைய லோன் அடுக்க வேண்டியதாகியது. அதன் பிறகு இவர்களது கல்யாண பேச்சு வர, அதற்காகவும் செலவுகள் சேர்ந்து கொண்டன. பெற்றோர் சம்மதத்துடன் நடந்தேறிய திருமணம் என்றாலும் வீட்டிற்கு தேவையானவற்றை எல்லாம் நானே வாங்குறேன் என வந்தனாவின் பெற்றோரிடம் சொல்லிவிட்டான். இதையெல்லாம் சமாளிக்க வந்தனா பெயரிலும் லோன் எடுக்க வேண்டியதாகிவிட்டது. திருமணம் முடிந்து பதிவு செய்யும் போது போட்ட முதல் கையெழுத்தோடு, உடனடியாக அவள் கையெழுத்து போட்டது, லோன் பத்திரத்தில் தான். அவர்களது வாழ்க்கையே பத்து லட்சம் லோன் மீது தான் ஆரம்பம் ஆனது. அதனால் தான் வந்தனா அந்த வேலையை விட கூடாது என நினைத்தாள். அதுமட்டுமில்லை, ஒரு நல்ல கம்பெனியில் வேலை அதில் பதவி உயர்வு என அவளுக்கும் நிறைய குறிக்கோள்கள் இருந்தது. 

"என்ன பேசற குட்டிமா நீ? இவ்ளோ நாள் நீ சம்பாதிச்சதெல்லாம் ஒரு வார்த்தை கூட கேட்காம மொத்தமா என்கிட்டே தான குடுத்துருக்க. அது என் மேல இருக்கற நம்பிக்கை தான. அத நா காப்பாத்தணும்னா இதை விட ஒரு நல்ல முடிவு இருக்க முடியாது. மூணு வருஷம் காத்திருந்தோம், நம்ம குழந்தைக்காக. யாருக்காகவோ உங்க ரெண்டு பேரோட நலனை நா விட்டு குடுக்க முடியாது. நீ HR  கிட்டயே  பேசி விடுப்பு வாங்கினாலும், திரும்ப அந்த ப்ராஜெக்ட்ல போனா அவங்கள சமாளிக்கணும். பாலிடிக்ஸ் பண்ணுவாங்க, இந்த டைம்ல அதை ஹாண்டில் பண்ற டென்ஷன் உனக்கு எதுக்கு? டெலிவரி முடிஞ்சு கொஞ்ச நாள் கழிச்சு வேற கம்பெனில கூட சேர்ந்துக்கலாம். இந்த நாட்கள் ஒரு முறை தான். அதோட சந்தோஷத்தை நாம முழுசா அனுபவிக்கலாம்மா" என்றான். அவன் சொல்வதெல்லாம் முழுக்க சரி தான், ஆனால் எவ்வளவு ஆசையாக சேர்ந்த வேலை? இன்னும் சில மாதங்களில் ப்ரோமோஷன் வரும் என காத்துக்கொண்டிருக்கும் வேளையில், எங்கிருந்தோ சில மாதங்களுக்கு முன் வந்து இங்கே சேர்த்துவிட்டு என்னுடைய நிம்மதியை குலைக்கிறாளே இந்த தேவகி.

  அவளுக்காக என்னுடைய கனவை நான் விடணுமா? விவேக்கிற்கு மட்டும் ஆபீசில் பிரச்சனை இல்லாமலா இருக்கிறது? அதை சமாளிக்க தானே பார்க்கிறான், நினைத்தபடி வேலையை அவன் விட்டுவிட முடியுமா என்ன? ஆனால் என்னால் கண்டிப்பாக பாலிடிக்ஸ் பண்ணி எதிர்த்து பேசி, அதெல்லாம் வரவே வராதே எனக்கு, என வருத்தமாக நினைத்துக்கொண்டாள். மாறி மாறி எண்ணங்கள் ஓட, ஒரே குழப்பமாக இருந்தது அவளுக்கு. சரி HR'இடம் பேசிப்பார்க்கலாம் என HR என பதிக்கப்பட்டிருந்த அறையின் கதவை ஆட்காட்டி விரலை மடக்கி நாசுக்காக மெல்ல தட்டி, "எக்ஸ்கியூஸ் மீ மிதுன், உள்ள வரலாமா" என கேட்டபடி கதவை லேசாக திறந்து தலையை மட்டும் நீட்டினாள்.

புருவங்களை உயர்த்தி புன்னகைத்தபடி "ஹேய் வந்தனா வாங்க, உங்க ஹெல்த் இப்ப எப்படி இருக்கு? அண்ட் காங்கிராட்ஸ்" என சொல்லி அவளது கையை குலுக்கினான். "பாக்கவே ரொம்ப டல்லா இருக்கீங்களே" என்றான். "தாங்க் யு மிதுன், அது பத்தி பேச தான் வந்தேன். நேத்து தான் ஜாயின் பண்ணேன், பட் சமாளிக்க முடியல. மார்னிங் சிக்னஸ், ட்ராவல் டயர்ட்னஸ் எல்லாமே ரொம்ப அதிகமா இருக்கு. சம்பளமில்லா விடுப்புல இன்னும் கொஞ்சம் நாள் போகலாமான்னு யோசிக்கறேன்" என ஆரம்பித்து தேவகிக்கும் அவளுக்கும் நடந்த உரையாடல்கள் பற்றியும் ஒரு ப்ரொஜெக்ட்டிற்கு தேர்வு செய்யப்பட்டிருப்பது பற்றியும் சொல்லி முடித்தாள். "கம்பெனி பாலிசி படி நீங்க விடுப்பு எடுக்கறதுக்கு தகுதி உடையவங்க தான். பில்லிங்ல இன்னும் போகல, உங்களுக்கு இன்னும் ரொம்ப பிளான் பண்ணலேன்னா ப்ரொஜெக்ட்க்கு வேற யாராவது கூட ஆள் பார்த்துக்கலாம். என் சைடுல எந்த ப்ராப்ளமும்  இல்ல, ப்ராஜெக்ட்க்கு தேவகி தான் சொல்லணும். இல்லேனா ஷங்கர் கிட்ட பேசுங்க (ஷங்கர், டெலிவரி மேனேஜர்). உடம்ப பாத்துக்கோங்க" என மிக சாமர்த்தியமாக HR பாணியில் பேசி அவளுக்கு விடை கொடுத்தான். 

இங்கே அவரவர்க்கு அவங்க சேப்டி முக்கியம். அப்ப எனக்கும் அப்படி தான இருக்கும்? முப்பது பேரில் இருந்து இரண்டு பேராக வேலை செய்த வரை அந்த ப்ராஜெக்ட்டில் நான் இருந்திருக்கிறேன், திரும்பவும் அதே ப்ராஜெக்ட்டிற்கு தனி ஆளாக கவனித்துக்கொள்வதற்கு என்னை பரிந்துரைத்ததிலேயே என்னுடைய திறன் வெளிப்பட்டிருக்கிறது தானே. இவ்வளவு நாட்கள் நான் எந்த காரணங்களும் சொல்லியதில்லை. எனக்கு ஒரு தேவை என்று வரும் போது நானே தான் எனக்காக பேச வேண்டும், கம்பெனி எனக்காக என்று தானாக முன் வந்து யோசிக்காது. அவர்கள் பேசும் சில வார்த்தைகளை மனதில் ஏற்றிக்கொள்ளாமல் இருக்கவும் பழகிக்க தான் வேணும். எப்படியும் இன்னும் சில நாட்கள்ல இந்த சிக்னெஸ் சரி ஆகிரும். ரெண்டு மூணு மாசத்துல அம்மாவும் கூட வந்துருவாங்க. அப்புறம் எதுக்கு நா வேலைய ரிசைன் பண்ணனும்? அவனவனுக்கு வேலை கிடைப்பது குதிரை கொம்பாக இருக்கிற காலகட்டத்தில் யாரோ ஏதோ சொன்னார்கள் என்பதற்காக வேலையை விடுவது சரியா என்ன? தவிர இப்போது நான் வேலையை விட்டால் அவர்கள் சொன்னது உண்மை என்றாகி விடும். பின்னாளில் ரொம்ப முடியவில்லை என்று ஒரு நிலைமை வந்தால், வந்தால் அன்றைய தினத்தில் முடிவு செய்து கொள்ளலாம்.

ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்தவளாக அவளது இருக்கைக்கு சென்று, முகத்தில் அரும்பியிருந்த வியர்வை துளிகளை கைக்குட்டையால் துடைத்து கொண்டாள். பின்னர் சிறிது சாத்துக்குடி பழச்சாறை அருந்தி ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டு தேவகிக்கு விடுப்பு ஈமெயில் அனுப்புவதற்கு விசைப்பலகையில் விசைகளை தட்டலானாள்.

 பாகம் 3 

கனவே கலையாதே - பாகம் 1

 வந்தனாவும் விவேக்கும் அந்த செவ்வக வெள்ளை நிறத்திலான,  பரிசோதனை சாதனத்தையே உற்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். சில வினாடிகள் காத்திருந்த பின் "இல்ல போல கண்ணா, ஒரு பிங்க் கோடு தான் காட்டுது" என்று குரலில் சுரத்தே இல்லாமல் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போதே இரண்டாவது கோடு லேசாக தெரிய ஆரம்பிக்க "ஹேய்ய் இருக்கு கண்ணா" என்று கண்கள் விரிய உற்சாகத்தில் கத்தினாள். உடலெல்லாம் சிலிர்க்க, கண்கள் மகிழ்ச்சியில் பனித்துவிட்டது அவளுக்கு.

"குட்ட்டீடீடீ..." என்று விவேக் அவளை இறுக அணைத்துக்கொண்டான். இருவருக்கும் திருமணமாகி மூன்று வருடங்களுக்கு மேலாகி விட்டது. இருவர் வீட்டிலும் சம்மதித்து நடந்தேறிய காதல் திருமணம். திருமணம் ஆகி ஒரு வருடம் வரை கருவுருவாகாததால், பெரியவர்களின் அறிவுறுத்தலின் பேரில்,  தெரிந்தவர்களிடம் விசாரித்து ஒரு மகப்பேறு மருத்துவரிடம் காண்பித்தனர். உடலளவில் எந்த பிரச்சனையும் இல்லாததால் மேலும் சில மாதங்கள் காத்திருக்கலாம் என முதலில் அவர் கூறினார். ஒன்றரை வருடங்கள் ஆன பிறகு கொஞ்சம் சப்ளிமெண்ட்ஸ் கொடுக்க ஆரம்பித்தார், பிறகு அதுவே நிறைய சோதனைகள் மற்றும் மருந்துகள் என மாறியது. காரணங்கள் பெரிதாக கண்டுபிடிக்கபடவில்லை. ஒவ்வொரு மாதமும் எஞ்சும் ஏமாற்றத்தை இந்த இரண்டாவது கோடு இன்று மிஞ்சி விட்டது. அன்று மாலையே அவர்களுடைய மருத்துவரை சந்தித்தனர்.

அந்த அறையின் வெளிர் பச்சை நிறத்திலான சுவர்கள் முழுக்க புன்னகை பூக்கும் குழந்தைகள் மற்றும் அம்மாக்களின் படங்கள் ஒட்டப்பட்டிருக்க, தண்ணீர் நிறைந்த அந்த பித்தளை கிண்ணத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த ரோஜா மலர்களின் மெல்லிய நறுமணம் இதமாய் சுவாசத்தை நிறைத்தது. "வாழ்த்துக்கள் வந்தனா, இப்ப ஹாப்பியா?" என்றார் புன்னகையுடன். "ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷம் மேடம், சொல்ல வார்த்தையே இல்ல" என்றான் விவேக். "ஃபோலிக் ஆசிட் டேப்ளெட்ஸ் மட்டும் இப்ப போட்டுக்கிட்டா போதும், அடுத்த மாசம் செக் அப்'க்கு வந்தா போதும்" என்றபடியே பரிந்துரை சீட்டில் எழுதினார்.

"ஆபீஸ் போலாமா மேடம்? பஸ்ல தான் போகணும், பரவாலயா?" என தன் சந்தேகத்தை முன் வைத்தான். "எவ்ளோ நேரம் ஆகும் ட்ராவல் டைம்? வீட்ல கூட ஹெல்ப்புக்கு யாரவது இருக்காங்களா?" என விவரங்கள் கேட்க "இருபது நிமிட ட்ராவல் டைம், முன்னாடியும் பின்னாடியும் ஒரு ஏழு அல்லது எட்டு நிமிடம் நடக்கணும். இப்ப தான் அண்ணிக்கு டெலிவரி ஆச்சு, அதுனால எங்கம்மா அண்ணன் கூட சிங்கப்பூர்ல இருக்காங்க. விவேக்கோட அம்மாக்கு கீழ விழுந்ததுல ஒரு சின்ன அடி, பெட் ரெஸ்ட்ல இருக்காங்க. எப்படியும் இன்னும் ரெண்டு மூணு மாசத்துக்கு நாங்களே தான் சமாளிக்க வேண்டியதிருக்கும் மேடம்" என்றாள் வந்தனா.

"பொதுவா நார்மலா இருக்கவங்களுக்கு ரொம்ப ரெஸ்ட்லாம் தேவைபடாது, ஆனா உனக்கு இவ்ளோ நாள் கழிச்சு கன்பார்ம் ஆனதுனால, லீவு கெடைக்கும்னா கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்தா பெட்டெர்" என்று சொல்லி முடிக்குமுன் "சாப்பாடெல்லாம் எப்படி குடுக்கணும், வாமிட்டிங் இருந்தா என்ன பண்ணனும்,  இப்பவே வாக்கிங் போகணுமா? சில்லியா இருந்தா சாரி மேடம், முதல்  குழந்தைங்கறதால எதுவும் கோட்டை விட்டுற கூடாதேன்னு கேட்டுக்கறேன்" என்றான் விவேக், சிறிது பதட்டமும் அக்கறையும் ஒன்று சேர.

"உங்க அக்கறை எனக்கு புரியுது மிஸ்டர் விவேக், இப்போதைக்கு எல்லாமே நார்மலா செஞ்சா போதும், அப்புறம் போக போக பாத்து நம்ம டிசைட் பண்ணிக்கலாம்" என்றார் கொஞ்சமும் பொறுமை மாறாமல். அவருக்கு நன்றி சொல்லி அறையை விட்டு வெளியேற, "நீ இங்க உக்கார்ந்திரு, நா போய் மெடிக்கல்ஸ்ல மாத்திரை வாங்கிட்டு வந்துடறேன்" என அங்கிருந்த நாற்காலியை அவளுக்கு காட்டிவிட்டு, மருந்தகம் என எழுதியிருந்த அந்த சிறிய கண்ணாடி அறையை நோக்கி நடந்தான். ஒரு பத்து நிமிட காத்திருத்தலின் பின் மாத்திரையை வாங்கிக்கொண்டு வந்தவன், பார்க்கிங்கில் இருந்த அவர்களது நீல நிற டியாகோவில் வந்தனா அமர்வதற்கு ஏதுவாக முன்னிருக்கை கதவை திறந்து பிடித்தான்.  அவள் அமர்ந்த பிறகு காரின் கதவை அதிராமல் சாத்திவிட்டு அவனது இருக்கையில் உட்கார்ந்து, சாவியை திருகி இக்னிஷனுக்கு உயிர் கொடுத்தான்.

"ப்ப்பா, என்னா ஒரு பதுசு, என்னைக்காது எனக்கு கார் கதவை தெறந்து விட்ருக்கியா நீ? உன் வாரிசுக்கு மட்டும் இவ்ளோ அக்கறையா?" என வம்பிழுத்தாள். "ஏய் மண்டு, அது என் வாரிசை பத்திரமா பாத்துக்க போற என் பொண்டாட்டிக்கு குடுக்கற மரியாதை" என செல்லமாக காதை திருகினான். "குட்டி, நீ ஆபீஸ்க்கு லீவு சொல்லிரு. கால் பண்ணி சொன்னா போதும்ல?" என சீரியஸாக பேச்சை மாற்றினான். "போதும்னு தான் நினைக்கறேன், இன்னும் இந்த புது ப்ராஜெக்ட்ல எனக்கு வேலை ஒதுக்கவில்லை, அடுத்த வாரத்துல இருந்து தான் பில்லிங். அதுனால பேசிக்கலாம்" என்றாள்.

வீட்டிற்கு சென்ற உடன் நிரூபமாவிற்கு கால் பண்ணினாள். நிருபமா அவளது புது ப்ரொஜெக்ட்டின் மேனேஜர். கன்சீவ் ஆன விஷயத்தையும் ட்ராவல் பண்ணாமல் இருக்க டாக்டர் பரிந்துரைத்திருப்பதாகவும் சொல்லி தான் ஒரு மாதகாலம் விடுப்பில் போக விரும்புவதாக சொன்னாள். "அடுத்த வாரத்தில் இருந்து பில்லிங், இல்லையா நிருபமா? எனக்கு என்று பிளான் பண்ணி இருப்பீங்க, சாரி திடீர்னு விடுப்பு எடுக்கற மாதிரி ஆகிருச்சு" என்றவளுக்கு "ஆக்ச்சுவலி ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல, இன்னும் உங்க பில்லிங் கன்பார்ம் ஆகல. அதுனால நீங்க வந்ததுக்கப்புறம் கூட பிளான் பண்ணிக்கலாம்" என்றாள் அவள். ஃபோனை வைத்த பிறகு "இந்த நிருபமா இப்படி பேசற டைப் இல்லையே, எதுவானாலும் விதண்டாவாதம் தான் செய்வா, இன்னைக்கு என்ன சொன்னதும் சரினு சொல்லிட்டா" என சந்தேகமாக விவேக்கிடம் சொன்னாள்.

"லீவுக்கு அப்ரூவல் கெடச்சிருச்சுல, ஒரு மாசம் ஆபீஸ மறந்துரு. ரிலாக்ஸ்ட்டா இரு" என்றான் விவேக். அடுத்து வந்த சில வாரங்கள் எப்போதும் போல இருந்தாலும், ஐம்பதாவது நாளை நெருங்க நெருங்க வந்தனாவிற்கு மார்னிங் சிக்னெஸ் ஆரம்பித்தது. உணவை சமைத்தாலும், பார்த்தாலும், சாப்பிட்டாலும் என என்ன செய்தாலும் வயிற்றை பிரட்டி பிரட்டி வாந்தி எடுத்தாள். ஒவ்வொரு முறை வாந்தி எடுத்ததும் துவண்டு சுருண்டு படுத்துக்கொண்டவளுக்கு விவேக் சாத்துக்குடி ஜூஸ் பிழிந்து கொடுத்தான். ஆபீஸ் செல்வதாக இருந்தால் பழங்கள் எல்லாம் உரித்து டபபாவில் போட்டு வைத்து, ஜூஸ் பிழிந்து வைத்துவிட்டு செல்லுவான். முடிந்தவரை சமையல் அவனே செய்து விடுவான். ஒரு மாதகாலம் முடிந்து செக் அப்பிற்கு சென்ற போது "வாமிட்டிங் இருக்கிறதே என்று சாப்பிடாமல் இருந்தால் வீக் ஆகிடுவ, ஒழுங்கா சாப்பிடு. வாமிட்டிங் கொஞ்ச வாரங்கள்ல அதுவே சரி ஆகிரும். ஆபீஸ் போறதானால் பாத்து போய்க்கொள்ளலாம்" என்றும்  சொல்லிவிட்டார்.

முதல் நாள் விவேக்கே அவளை காரில் கூட்டி போய் ஆபீசில் விட்டான். விவேக்கிற்கு பணி செய்யும்  நேரம் ஒவ்வொரு வாரமும் மாறும். சில வாரங்கள் காலையில் நான்கு மணிக்கெல்லாம் கிளம்பி  மாலையில் நான்கு மணிக்கு வருவான். சில வாரங்களில் மதியம் பதினோரு மணிக்கு கிளம்பி இரவு பதினொன்று அல்லது பன்னிரண்டு என வருவான். இந்த வாரம் முழுக்க மார்னிங் ஷிஃட், அன்றைக்கு மட்டும் வந்தனாவிற்காக பர்மிஷன்  போட்டிருந்தான். செக்யூரிட்டி செக் முடித்து அங்கிருந்த ஒரு குடையை எடுத்துக்கொண்டு அவளது பில்ட்டிங்கை நோக்கி நடந்தாள். மூன்றாவது தளத்தில் இருந்த அவளது இடத்திற்கு சென்ற போது அந்த கியூபிக்கலில் அவளது இடத்தை தவிர மற்ற கம்பியூடர்களில் பழைய ஆட்கள் யாரும் இல்லை.

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இந்த இடம் எப்படி இருந்தது. அவர்களது   பழைய ப்ரொஜெக்ட்டில் முப்பது பேர், இந்த இடம் அவர்கள் ராஜ்ஜியம் தான். எப்போதும் களை கட்டும். வேலைக்கு வேலையும் ஆகும், சிரிப்புக்கும், அரட்டைக்கும் குறைவிருக்காது. சில மாதங்கள் தொடர்ச்சியாக சனி ஞாயிறு எல்லாம் ஆபீஸ் வந்த தினங்களும் உண்டு. இரவு இரண்டு மணி  மூன்று மணி வரைக்கும் கூட வேலை பார்த்திருந்தார்கள். ஆனாலும் அலுத்ததில்லை. ஒருத்தருக்கொருத்தர் துணையாக, சந்தேகங்களும் கருத்து பரிமாற்றங்களும் என மிக ஆரோக்கியமான டீம் அவர்களுடையது. பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஆட்கள் குறைந்து, கடைசியில் இவளோடு சேர்த்து ஒரு ஆறு பேர் தான் இருந்தார்கள். அதுவும் பின்னர் மாறி இவளும் கணேஷும் என்று ஆனது. கணேஷ் இவளை விட சீனியர். மிகவும் தன்மையானவர். வந்தனாவிற்கு யூஎஸ் விசா இருந்ததால் ஒரு ப்ரொஜெக்ட்டிற்காக ஆறு மாதம் ஆன்சைட் செல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தது. கணேஷ் மட்டும் தனியாளாக அந்த ப்ரொஜெக்ட்டை தாங்கி பிடித்துக்கொண்டிருந்தார். யூஎஸ்ஸில் இருந்து ப்ராஜெக்ட் முடிந்து வந்த பிறகு கூட வந்தனா வேற பில்டிங்கில் இருந்து தான் வேலை பார்க்க நேர்ந்தது. அங்கெல்லாம் அனுபவம் வேறு மாதிரி இருந்தது, இங்கே போல கலகலப்பு அரட்டையெல்லாம் அவ்வளவு இல்லை. அந்த ப்ரொஜெக்ட்டும் முடிந்து வந்தனா அவளுடைய பழைய பில்டிங்கிர்க்கே வந்த போது, அவர்களது யூனிட்டிற்காக ஒரு சிறிய வலைத்தளம் உருவாக்கவேண்டியிருந்தது. அதன் பணி நிமித்தமாக அவள் பல ப்ராஜெக்ட் மேனேஜர்களுடனும் உரையாடி  ஒருங்கிணைத்து தகவல்களை பெற வேண்டியிருந்தது. இதன் காரணமாக வந்தனா அந்த யூனிட்டில் நிறைய பேருக்கு பரிச்சயமாயிருந்தாள். அதனால் தெரிந்த தலைகள் எல்லாம் அவளை பார்த்து இப்போது நலம் விசாரித்து கொண்டிருந்தார்கள். 

அப்போது தான் அந்த தளத்தின் கதவை தள்ளிக்கொண்டு உள்ளே வந்த கணேஷ் அவளை பார்த்ததும் கையசைத்துக்கொண்டே பக்கத்தில் வந்து "ஹாய் வந்தனா, கங்கிராட்ஸ். ஹெல்த் இப்ப  எப்படி இருக்கு?" என விசாரித்தார். "ஹெல்த் எல்லாம் ஃபைன், இந்த மார்னிங் சிக்னஸ் தான் கண்ணா பின்னான்னு இருக்கு" என சிரித்தாள். "ஓ வாமிட்டிங் அதிகமா இருக்கா?" என்றார் அக்கறையாக. "ஆமா கணேஷ்... ம்ம் நிருபமா எங்க உக்காந்துருக்காங்க, இனிமே தான் அவங்கள போயி பாக்கணும்" என கேட்டு நிரூபமாவின் இருப்பிடம் நோக்கி நடந்தாள்.

ஏதோ ஈமையிலை படித்துவிட்டு தாடையில் கட்டைவிரலால் கோடு போட்டபடி யோசித்துக்கொண்டிருந்தவளிடம் "ஹாய் நிருபமா" என்றாள். "ஹேய்..  ஹாய், இப்ப ஹெல்த் ஓகேவா" என்ற வழக்கமான உரையாடல்கள் முடிந்த பிறகு "ஆக்ச்சுவலி அந்த ப்ராஜெக்ட் நமக்கு கிடைக்கற மாறி இல்ல. உங்கள கணேஷ்க்கு பதிலா பழைய ப்ரொஜெக்ட்லயே போடலாமான்னு பிளான் பண்ணிட்டு இருக்கோம். நீங்க போயி தேவிகா கிருஷ்ணனை மீட் பண்ணுங்க. அவங்க தான் இப்ப அந்த ப்ரொஜெக்ட்டை பாத்துக்கறாங்க" என்றாள். "சரி நிருபமா, நா போய் அவங்கள பாக்கறேன்" என சொல்லிவிட்டு தேவிகாவின் இருப்பிடத்திற்கு சென்றாள். யாருடனோ ஃபோனில் பேசிக்கொண்டிருந்தவள் இவளை பார்த்ததும் தலையை மட்டும் அசைத்து, ஒரு நிமிடம் என்பது போல விரலால் சைகை காட்டினாள். சில வினாடிகள் முடிவில் "சொல்லுங்க வந்தனா, லீவு முடிஞ்சு வந்தாச்சா? உங்கள பழைய ப்ராஜெக்ட்லேயே போடலாம்னு இருக்கோம், கணேஷுக்கு பதிலா. அது பத்தி டிஸ்கஸ் பண்ணிட்டு உங்களுக்கு சொல்றேன்" என்றாள். தேவிகா அப்படி தான் கறாராக பேசுகிற ரகம், விஷயம் என்னவோ அதை மட்டும் தான் பேசுவாள், அதுக்குன்னு ஒரு கங்கிராட்ஸ் கூட சொல்லலையே என நினைத்துக்கொண்டே "சரி தேவிகா" என சொல்லிவிட்டு வந்தனா அங்கிருந்து நகன்றாள்.         

இவ்வளவு நேரம் ஒவ்வொருவரிடமும் பேசிக்கொண்டிருந்ததில் இப்போது தான் வந்தனாவுக்கு அசதியாக இருந்தது. நாக்கை வறட்டிக்கொண்டு வந்தது, கொண்டு வந்திருந்த ஜுசை எடுத்து ஒரு கால் பாட்டில் குடித்தாள். சில நொடிகளில் பிரட்டிக்கொண்டு வர, வேக வேகமாக  வாஷ்ரூம் சென்று ஒன்றுவிடாமல் எல்லாவற்றையும் வெளியில் எடுத்தாள். கை, காலெல்லாம் வெல வெலத்தது போல் ஆக, பையிலிருந்து புளிப்பு மிட்டாய் ஒன்றை எடுத்து வாயில் ஒதுக்கி கொண்டாள். கணேஷின் கியூபிகலில் வேறு யாரும் இல்லாமல் காலியாக இருந்ததால் அங்கே சென்று உட்காரலாம் என அங்கே சென்றாள். சென்றவள் முகம் மாறியிருப்பதை பார்த்த கணேஷ் "என்னங்க திரும்ப முடியலையா?" என்றார். "ஆமா கணேஷ், வாமிட் பண்ணேன், டையர்ட் ஆகிருச்சு. அங்க எல்லாரும் புதுசா இருக்காங்க, சங்கடமா இருந்தது, அதான் இங்க இடம் இருக்கேனு வந்துட்டேன்" என்றபடி அங்கிருந்த ஒரு கம்ப்யூட்டரை ஆன் செய்தாள். நடுவில் விவேக்கிடம் இருந்து மெசேஜ் வர அவனுக்கு ரிப்ளை பண்ணிவிட்டு ஈமெயில் செக் பண்ணிக்கொண்டிருந்தாள். சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம் மறுபடி வயிற்றை பிரட்ட மறுபடி வாந்தி எடுத்தாள்.  மிகவும் அயற்சியாக வாஷ்ரூமில் இருந்து வந்தவளை பார்த்த கணேஷ் "என்னாச்சுங்க, இளநீர் ஏதாவது வாங்கிட்டு வரட்டுமா? இல்ல டாக்டர் கிட்ட ஏதும் போகணுமா? " என கேட்டார். "வேணாம் கணேஷ், கொஞ்ச நேரத்துல சரி ஆகிரும்" என்றாள். சிறிது நேரம் ஆகியும் சரியாகாததால் விவேக்கிற்கு கால் செய்தாள். "எதுவும் சாப்பிட முடியாம ஆபீஸ்ல எவ்ளோ நேரம் இருப்ப, நா வந்து உன்ன பிக் அப் பண்ணிக்கறேன்" என்று சொன்னான். இவளும் சரி என்றுவிட்டாள். கணேஷ், தான் கேட் வரைக்கும் துணைக்கு வருவதாக சொல்லி, விவேக் வந்த பிறகு அவளுடன் அவளுக்கு குடையை பிடித்தபடி கூட்டி சென்றார்.  "ரொம்ப தேங்க்ஸ் கணேஷ், எப்படி இருக்கீங்க" என விவேக் அவரிடம் ஓரிரு நிமிடங்கள் பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டு காரை கிளப்பினான். "நிரூபமாவோ இல்ல தேவிகாவோ என்ன தேடினா சொல்லிடுங்க கணேஷ், இல்லேன்னா எனக்கு கால் பண்ணுங்க, நா அவங்களுக்கு கூப்டு பேசிக்கறேன்" என்றவளுக்கு வியர்த்து ஊற்றியது. "ஏன் உனக்கு இப்படி வேர்க்குது? எதுக்கும் டாக்டர்க்கு பேசலாம்" என்று சொல்லிக்கொண்டே அவரின் நம்பரை டயல் செய்தான். விவரம் சொல்ல, வாமிட்டிங் ரொம்ப அதிகமா இருக்கும் போது மட்டும் போடுவதற்கு என்று ஒரு மாத்திரையை பரிந்துரைத்தார். போகும் வழியிலேயே அதை வாங்கிக்கொண்டு மிச்சமிருந்த ஜுசை குடித்து அதை போட்டுக்கொண்டாள். அதன் பிறகு கொஞ்சம் தேவலாம் போலிருந்தது. வீட்டிற்கு சென்ற உடன் பசியில் நன்றாக சாப்பிட்டு விட்டு அசதியில் உடனே உறங்கிவிட்டாள். படுத்திருந்தவளின் தலையை கோதியபடி உட்கார்ந்திருந்த விவேக் இப்படி வாமிட் இருந்தால் எப்படி சமாளிக்க முடியும் ஆபீசில் என கவலையுடன் யோசித்துக்கொண்டிருந்தான். 

பாகம் 2

யாதும் ஊரே

 சிறிது நேரம் டீவி பார்க்கலாம் என்று அஞ்சனா சுவிட்ச்சை ஆன் செய்த நொடியில் கரண்ட் கட் ஆனது. இரண்டு நாட்களுக்கு முன் தான் யுபிஎஸ் சாதனமும் பழுதாகியிருக்க கரண்ட் வந்தால் தான் ஆச்சு, வேற என்ன செய்யலாம் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்த போது, "ஆ சாமிக்கண்ணு, நா வடசேரி பட்டறைல இருந்து பேசறேன். கரண்ட் வர நேரமாகுமா?" என்று ராகவன் லைன் மேன்'க்கு  போன் பண்ணி கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். சிறிது வினாடிகளில் "அஞ்சு, கரண்ட் வர சாயங்காலமாகுமாம். நீ வேணும்னா ஆபீஸ் ரூம்ல வந்து உட்கார்ந்துக்கறியா? இங்க  யுபிஎஸ் வேல செய்யலையே. ஒர்க் ஷாப்ல இப்ப ஜெனெரேட்டர் போட்ருவோம், அங்க ஃபேன் ஓடும்" என்றபடி ராகவன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான். ராகவனுக்கு அஞ்சனாவிற்கும் திருமணம் ஆகி முழுதாக இரண்டு மாதங்கள் கூட ஆகவில்லை.  திடீரென ஒரு இரங்கல் செய்தி வர ராகவனின் பெற்றோர் முந்தைய இரவு தான் கிளம்பி சொந்த ஊருக்கு செல்ல நேர்ந்தது. சாயங்காலம் தான் தகவல் வந்தது, அதனால் ராகவன் இரவு பேருந்தில் டிக்கெட் முன்பதிவு செய்து கொடுத்தான். 

அஞ்சனாவிற்கு பெரிதாக இன்னும் சமைக்க தெரியாது, தவிர இன்னும் கிச்சனில் எது எங்கிருக்கிறது என்ற பழக்கமும் வரவில்லை என்பதால்  ராகவனின் அம்மா கிடைத்த கொஞ்ச நேரத்தில் அஞ்சனாவை சிறிது காய்கள் நறுக்கி தரும்படி கேட்டு ஒரு சாம்பார், ரசம்,  தக்காளி குழம்பு மற்றும் முட்டைகோஸ் பொரியல் வைத்து, அதை குளிர்சாதன பெட்டியில் வைத்து விட்டாள். "ஃபிரிட்ஜ்ஜில் தோசை மாவு இருக்கும்மா, இட்லி தோசை ரெண்டுமே வரும், எது வேணுமோ செஞ்சு சாப்பிட்டுக்கோங்க. மாமா ஒர்க் ஷாப்ல வேல நெறய இருக்குனு சொல்லிட்டு இருந்தார், ராகவனுக்கு நைட் லேட்டா கூட ஆகும் போல, அதுனால இட்லி தோசைனா செரிமான பிரச்சனை ஏதும் வராது. சாம்பார் அல்லது குழம்பு விருப்பம் போல எடுத்துக்கோங்க. ஒரு நாளைக்கு பொரியல் இருக்கு இன்னோரு நாளைக்கு அப்பளம் ஏதாவது வறுத்துக்கோங்க"  என்று சின்ன சின்ன விஷயங்கள் முதற்கொண்டு சொல்லிவிட்டு சென்றிருந்ததால் அஞ்சனாவிற்கு சிரமம் இல்லாமல் இருந்தது.

மாலையில் தான் மின் இணைப்பு வரும் என்ற தகவலை சொல்ல வந்தவனின் கண்கள் கோவைப்பழம் போல சிவந்திருப்பதை பார்த்து "அய்யயோ என்னங்க கண்ணு ரெண்டும் இப்படி செவந்திருக்கு" என்று பதறினாள். "அது ஒன்னும் இல்ல, வெல்டிங் பண்றத பக்கத்துல இருந்து பாத்துட்டு இருந்தேன்ல, அதான்" என்றான். "கொஞ்சம் தள்ளி நின்னு பாக்க முடியாதா?" என்ற அவள் கேள்விக்கு "இல்ல, பக்கத்துல இருந்தா தான் சரியா பண்றங்களானு நுணுக்கமா பாக்க முடியும். கண்ணுக்கு சொட்டு மருந்து போட்டுக்கிட்டா சரியாகிரும், இது எப்பவும் இருக்கறது தான். ஒன்னும் பயப்படாத. சரி நா ஒர்க் ஷாப்க்கு போறேன்" என்கையில் "வேலை ஆட்களுக்கு டீ போடணுமா? அத்தை தினமும் போடுவாங்களே?" என கேட்டாள். "பன்னெண்டு பேருக்கு போட்ருவியா? இல்லேனா பரவால்ல, பையன அனுப்பி டீ கடைல வாங்கிட்டு வர சொல்லிடறேன்" என்றான். "இல்ல, அத்தை போடும் போது கவனிச்சிருக்கேன், போட்ருவேன்" என்றாள் புன்னகைத்தபடியே. "ஓகே ஊட்டி ஆப்பிள், ரெடி ஆனதும் பெல் அடி, நான் வந்து எடுத்துட்டு போய்க்கறேன்" என்று அவள் கன்னங்களை செல்லமாக தட்டியபடி சொல்லி சென்றான். 

அஞ்சனா சென்னையில் பிறந்து வளர்ந்த பெண், நல்ல நிறம், துரு துரு விழிகள், கூர்மையான நாசி, செவ்விதழ்கள், ஆப்பிள் போன்ற கன்னங்கள் அவள் சிரிக்கும் போதெல்லாம் குழிவிழுந்து பார்ப்பவர்களுக்கு வலை விரிக்கும்.  அதிர்ந்து பேசாதவள். "நீ ஊட்டி ஆப்பிள் மாதிரி இருக்க, உனக்கு நிஜமாவே என்ன பிடிச்சிருக்கா என்ன?" என்று அடிக்கடி ராகவன் அவளை கிண்டல் செய்வான். டீ போட்டு முடித்ததும் அதை தம்ளர்களில் ஊற்றி, ஒரு பெரிய தட்டில் வைத்து, அந்த பிங்க் வண்ண கிச்சன் சுவற்றில் இருந்த ஒரு கருப்பு நிற பொத்தானை அமுக்கினாள்.  ராகவனோ அவனது அப்பாவோ ஒர்க் ஷாப்பில் இருக்கும் போது சில நேரங்களில் லேத் அல்லது சானை பிடிக்கும் சத்தத்தில் வீட்டில் இருப்பவர்கள் கூப்பிட்டால் கேட்காது என்பதால் அவனது அப்பா அந்த காலிங் பெல்லை செட் பண்ணியிருந்தார்.

டீ தம்ளர்களை எடுக்க வந்தவனிடம் "காலைல அஞ்சு மணிக்கெல்லாம் வேலைய ஆரம்பிச்சிட்டீங்களே, இன்னும் கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு மோர் கொடுக்கவா? களைப்பு தெரியாம இருக்கும்ல" என்றாள். "இப்ப மணி என்ன பதினொன்னா, ஒரு மணிக்கு சாப்பிட அனுப்பிறலாம், ஒரு மூணு மணி போல மோர் குடுத்துக்கலாம். தயிர் இருக்கா?" என்றான். "இருக்கு, நேத்து நைட் சேர்த்து தான் உரை ஊத்தினேன்" என்றவள் "மொபைலை ஆபீஸ்ல சார்ஜ் போட்டுட்டு கொஞ்ச நேரம் மாடிக்கு போக போறேன், வெயில் இல்லாம கிளைமேட் நல்லாருக்கு, தேடாதீங்க" என்று சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போது வாசலில் அழைப்பு மணி அடிக்க யார் என்று பார்க்க வெராண்டாவின் மரக்கதவை திறந்தாள்.

வாசலில் தண்ணீர் குடங்களுடன் சில பெண்கள் நிற்க "தண்ணி குழாயை தொறந்து விடுமா" என்றாள் ஒருத்தி. "எத்தனை குடம் இருக்கு? கரண்ட் போயிருச்சு, சாயந்திரம் தான் வருமாம்" என்றாள் அஞ்சனா. "ஆறு கொடம் தா இருக்குதுமா" என்றாள் பின்னாடி நின்றவள். அஞ்சனா சென்று கிச்சனில் இருந்த ஒரு குழாயை திருக வீட்டிற்கு வெளியில்  இருந்த குழாயில் விழும் தண்ணீரை குடத்தில் பிடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. அவரகளது வீட்டை தாண்டி ஒரு கிலோமீட்டர் தூரத்தில் இருக்கும் கிராமத்தில் குடிநீர் தட்டுப்பாடு வருடம் முழுவதும் உண்டு, அவர்களுக்கு பயன்படும் வகையில் ராகவனின் அப்பா வீட்டிற்கு வெளியில் தண்ணீர் குழாய் வைத்திருந்தார். காலையிலும் மாலையிலும் தண்ணீர் பிடித்துக்கொள்ளலாம் என்று அந்த நேரம் மட்டும் குழாயை திறந்தே வைத்திருப்பார் அவனது அம்மா. நடுவில் வருபவர்கள் ஒன்றிரண்டு பேர் அழைப்பு மணி அடித்து, கேட்டு, தண்ணீரை பிடித்து செல்வர்.

கொளுத்தும் வெயில் இருக்கும் கோடை காலத்தில் கூட இவர்களது கிணறு வற்றாது, அவர்களது குழாயிலும் எப்போதும் தண்ணீர் திறந்து விடப்படும் என்று ராகவன் சொல்லியிருந்தான். மோட்டார் போடும் சிரமம் இருக்கக்கூடாது என்று அவனது அப்பா தானியங்கி கட்டுப்படுத்தி (Automatic  Motor  controller )  பல வருடங்களுக்கு முன்னரே போட்டிருந்தார். தண்ணீர் தொட்டியில் இருக்கும் தண்ணீர் ஓரளவிற்கு கீழ் வரும் போதே மோட்டார் ஆன் ஆகிவிடும், அதே போல தங்க நிரம்பும் அளவிற்கு தண்ணீர் வரும் போது சென்சார் மூலமாக மோட்டார் அதுவே அணைக்கப்படும். இதனால் தண்ணீர் வீணாகாது, கரண்ட் கட் ஆகும்போது டேங்கில் தண்ணீர் இல்லை என்ற நிலை வராது, மோட்டார் போட நியாபகம் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் என்ற கவலை கிடையாது என்பதெல்லாம் தெரிந்து பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்னரே எங்கப்பா அதை செய்தாராம் என்று ராகவன் பெருமையாக சொல்வான். உண்மை தான் அங்கிருக்கும் பல விஷயங்களை பற்றி அவளது மாமாவும் சிலாகித்து பேசியிருக்கிறார்.

தண்ணீர் பிடித்து முடித்ததும் அந்த பெண்கள் மறுபடி பெல் அடித்து, "போதும்மா, கொழாய அடைச்சிரு" என்று சொல்ல, அஞ்சனா அப்படியே செய்துவிட்டு கிணற்றடியில் இருந்த மாடிப்படியில் ஏறி மாடிக்கு சென்றாள். அங்கே குரங்குகள் அதிகம் என்பதால் மாடியில் சுற்றி கம்பி வலை போட்டிருந்தார்கள். மாடியில் ஷெட் போட்டு அதில் ஒரு பெரிய ஊஞ்சலும் இருக்கும். சிலு சிலுவென அடிக்கும் காற்றில் அந்த ஊஞ்சலில் போய் அமர்ந்தால் நேரம் போவதே தெரியாது.

திருமண பேச்சை எடுத்த உடன் அஞ்சனாவிற்கு வந்த முதல் வரன் ராகவனுடையது தான். அங்கே இங்கே விசாரித்ததில் திருப்தியாக இருந்ததால், பையன் வீட்டில் நேரில் சென்று பார்த்து பேசி ஒருமுறை விசாரித்து விட்டு அப்புறம் அடுத்து தொடரலாம் என்று அஞ்சனாவின் அப்பா  சொல்ல, "நான் போய் பேசவா? பையன் எப்படி இருக்கான்னு நா ஒருக்க பாக்கணும்" என்று அஞ்சனாவின் அண்ணன் சொல்ல, "இதெல்லாம் பெரியவங்க தாண்டா பண்ணனும். பெரியவங்க போனா அவங்க குடும்பம், சொந்தகாரங்க, தொழில்னு பல விஷயத்தை பத்தி பேசுவோம். பேசும் போது வார்த்தைகளுக்கு நடுல குறிப்பெடுத்துக்கணும். அதுக்கு உன்னோட மாமா தான் சரியான ஆளு. நீ மாப்பிளையை பாக்கணும்னா அது தனியா ஒரு நாள் போயிக்கலாம்" என்றார். அதே போல அவளது மாமா நேரில் பார்த்து பேசிவிட்டு வந்து பையனின் அப்பாவை பற்றி புகழ்ந்து தள்ளி விட்டார்.

"அந்த காலத்து ஆளுன்னாலும் விஷயம் எல்லாம் அப் டு டேட்'ஆ இருக்கார். சென்சார் லைட் அதாவது இருட்டானால் அதுவே ஆன் ஆகி வெளிச்சம் வந்ததும் அதுவே ஆஃப் ஆகிவிடும், அப்புறம் ஆள் நடமாட்டம் இருந்தால் லைட் ஆன் ஆகி சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம் ஆஃப் ஆகிருமாம், வீட்டு மாடியில் சோலார் (சூரிய ஒளி) தகடு என அமர்க்களமா வச்சிருக்கார். இதெல்லாம் இப்ப வேணும்னா ரொம்ப சாதாரணமான விஷயமா இருக்கலாம். ஆனா அவர் இதையெல்லாம் பதினஞ்சு வருஷததுக்கு முன்னாடியே பண்ணி இருக்காரு. ரொம்ப தன்மையா பேசறாங்க  வீட்ல இருக்கவங்களும். ஒர்க் ஷாப்ல எப்பவும் ரோடு போடற மெஷின், தார் மெஷின், அரிசி ஆலை பாய்லர், கிரில் கேட்னு பிசியா ஏதாவது வேலை இருந்துட்டே இருக்கும்னு அவங்க ரோடு முக்குல இருந்த ஒரு பெட்டி கடைல விசாரிச்சதுல தெரிஞ்சுது. என்ன ஒண்ணே ஒன்னு, அவங்க வீட்டுக்கு பக்கத்துல வீடுகள்னு பெருசா எதுவும் இல்ல. கடை கண்ணினு எதுக்கு போகணும்னாலும் ரெண்டு கிலோமீட்டர் போகணும். தொழில் இரும்பு பட்டறைங்கறதால வாழ்க்கை முறைல நெறைய மாறுதல்கள் இருக்கும், அதை நீங்க யோசிச்சுக்கோங்க" என்றார்.

"அஞ்சு, நீ என்னடா சொல்ற?" என்று அவள் அப்பா அவளிடம் கேட்க "நா என்னப்பா சொல்றது. எனக்கு பெருசா எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்ல. எதுவானாலும் நீங்களே முடிவு பண்ணி சொல்லுங்க. ஆனா இந்த பொண்ணு பாக்க வரேன்னு அடிக்கடி காபி டிரே எடுத்துட்டு போய் நிக்க சொன்னா அது தான் எனக்கு கொஞ்சம் சங்கடமா இருக்கும்" என்றாள் "நம்ம வீட்ல அந்த பழக்கம்லா இல்ல, எல்லாம் பேசி ரெண்டு பக்கமும் மத்த விஷயங்கள் எல்லாம் செட் ஆகுது, போட்டோல பாத்து ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் ஓகேனு சொன்னதுக்கப்புறமும் கோவில் இல்ல காபி ஷாப்னு ஏதாது பொது இடத்துல தான் மொதல்ல பாத்துக்குவீங்க. அதுக்கப்புறம் தான் வீட்டுக்கு வருவாங்க, அதுவும் உறுதி பேசறதாயிருந்தா தான். அப்ப கூட நீ காபி டிரே தூக்க வேண்டியதில்லை, போதுமா?" என்றார் சிரித்தபடி. "ஆனா, அந்த ஊரு அவங்க லைப் ஸ்டைல் எல்லாம் உனக்கு பழகிருமா?" என்றார் யோசனையாக. "நா இப்ப சொன்னது தான் பா, எனக்கு எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்ல. சென்னைலயே வாழ்ந்ததால் இங்க இருக்க வாழ்க்கை முறையை பழகிகிட்டேன். ஒரு வேளை உங்களோடது பல ஊர்களுக்கும் மாறக்கூடிய வேலையா இருந்தா அங்கெல்லாம் பழகியிருப்பேன் தானே? அப்ப ஒரு எடத்துல நாம சங்கடப்படாம இருக்கணும்னா அது எந்த ஊருங்கறது இல்ல, நம்ம கூட இருக்கவங்கள பொறுத்து தான? அத மட்டும் நீங்க பாத்துக்கோங்கப்பா" என்ற போது "சபாஷ் அஞ்சுமா,  எதிர்பார்ப்புகள் நெறய இருக்கும் போது தான் ஏமாற்றங்களும் வருது. மனச கிளீன் சிலேட்டா வச்சுக்கிட்டா அதுல எதைவேனா நிரப்பிக்கலாம், நீ ரொம்ப தெளிவா இருக்க. அப்புறம் என்ன மச்சான், பையன் வீட்டுல சட்டு புட்டுன்னு பேசி வேலைய ஆரம்பிக்க வேண்டியது தான" என சொல்கையில் அவளுடைய வாழ்வின் அடுத்தகட்டத்திற்கான வேலைகள் வீட்டில் மங்களகரமாக துவங்கின.

"படித்த பெண் வீட்டில் ஏன் சும்மா இருக்கணும், உனக்கு விருப்பம் இருந்தா சொல்லு, இங்க இருக்கற கவர்மெண்ட் ஸ்கூல் பசங்களுக்கு சாயங்காலம் டியூஷன் சொல்லித்தர ஏற்பாடு பண்ணலாம். இல்லேனா அந்த ஸ்கூலுக்கு ஒரு பிரெஞ்சு நாட்டு அம்மா தன்னார்வ சேவை செய்யறாங்க, அவங்ககிட்ட கேட்கலாம். ஸ்கூல் தலைமை ஆசிரியர் கிட்ட கூட கேட்டுப்பாக்கலாம். நம்ம ராகவனுக்கு அவரை தெரியும்" என்று அத்தை போன வாரம் தான் சொல்லியிருந்தார்கள். இவளும் சரி என்றதால் அவனும் பேசிப்பார்ப்பதாக சொல்லியிருந்தான். வீட்டில் இருப்பவர்கள் ஒவ்வொருத்தர் மீது காட்டும் அக்கறையும், ஒவ்வொரு பொருளின் மீது காட்டும் அக்கறையும் கூட அவளை நெகிழவைக்கும். பட்டறையில் கீழே கிடைக்கும் சின்ன சின்ன ஸ்க்ரூ, ஆணி, போல்ட்டு, நட்டு இதையெல்லாம் கூட ஒவ்வொரு நாளும் வேலை முடிந்தவுடன் ஒரு வலம் வந்து அதை எடுத்து பத்திரப்படுத்தி வைப்பது அவர்கள் அந்த தொழிலின் மீது வைத்திருக்கும் பக்தியை காட்டின. அதே போல் ஏதாவது ஒரு பொருள் பழசாகிவிட்டது அல்லது உடைந்து விட்டது என்றால் அப்பாவும் பிள்ளையும் அதை உடனே தூக்கி போட நினைக்க மாட்டார்கள். அதில் இருக்கும் உதிரி பாகங்களை முடிந்தவரை மறுசுழற்சியோ அல்லது உபயோகப்படுத்தவோ தான் பார்ப்பார்கள். அது போல உயிர் பெற்ற பல சாமான்களை வீட்டிலும், தொழில் செய்யும் இடத்திலும் கவனித்திருக்கிறாள்.

எவ்வளவு நேரம் ஊஞ்சலில் உட்கார்ந்திருந்தாளோ, கீழே சார்ஜில் போட்டிருந்த அவளது கைபேசி அழைக்க படிகளில் இறங்க ஆரம்பித்தாள். அங்கிருந்து பட்டறையின் ஒரு பகுதி நன்றாக தெரியும். கொஞ்சம் வயதில் முதிர்ந்த தொழிலாளி சம்மட்டியால் (இரும்பினால் ஆன கனமான சுத்தியல்) அடித்து ஒரு இரும்பை உடைக்க முயன்றார். அங்கே வந்த ராகவன் அவரிடம் இருந்து அதை வாங்கி தெம்பை எல்லாம் சேர்த்துவைத்து அடிக்க,  நான்கைந்து அடிக்கு பிறகு அந்த இரும்பு இரண்டு துண்டாக உடைந்தது. "முதலாளி என்பவன் ஆட்களை விரட்டி வேலை வாங்க தெரிந்தவன் அல்ல, ஆளோடு ஆளாய் இறங்கி வேலை செய்யத் துணிந்தவன்" என எங்கோ படித்தது நினைவில் வந்தது.  

இந்த வீட்ல இருக்க ஒவ்வொருத்தரும் மத்தவங்களுக்காகவும் யோசிக்கராங்க, ஒருத்தர் சிரமப்படும் போது தங்களால் முடிஞ்ச வரைக்கும் உதவராங்க. நா அன்னைக்கு அப்பாகிட்ட சொன்னது சரிதான்; சின்ன ஊரோ, நகரமோ, நம்ம கூட இருக்கவங்க பொறுத்து தான் நம்ம வாழ்க்கை என புன்னகைத்துக் கொண்டாள்.

பாதாம் அல்வா!!

 அலுவலக பணி  நிமித்தமாக ஷர்மி என்ற ஷர்மிளா மடிக்கணினியின் விசைப்பலகையை தட்டிக்கொண்டிருக்க, "ஏய் ஷர்மி, ரொம்ப போர் அடிக்குது டி" என்றபடி வந்து டீவிக்கு உயிர் கொடுத்தான் ஷங்கி என்ற ஷங்கர். "டேய் கொஞ்ச நேரம் அத ஆஃப்  பண்ணுடா, வேல நெறய இருக்கு. சனிக்கெழம கூட எங்க ஆபீஸ்ல படுத்தறாங்க" என்றபடி ரிமோட்டில்  ஆஃப் பட்டனை தட்டிவிட்டு வேலையை தொடர்ந்தாள். அவர்களுக்கு திருமணம் ஆகி ஒன்றரை வருடம் தான் ஆகியிருந்தது. ஷர்மி ஒரு ஐடி கம்பெனியிலும், ஷங்கி கார் உதிரிபாகங்கள் உற்பத்தி செய்யும் தொழிற்சாலையிலும் வேலை பார்க்கிறார்கள். அவர்களது ஒற்றை படுக்கையறை கொண்ட மிக சிறிய வீடு. ஹாலில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து டேபிள்மேட்டில் வசமில்லாமல் உட்கார்ந்து வேலைபார்த்து, கழுத்து வலிக்கு ஐயோடெக்ஸ்'ஐ தடவிக்கொண்டு வேலையை செய்து கொண்டிருந்தாள்.

"ஏய் பாதாம் அல்வா சாப்பிடணும் போல இருக்கு டி, ச்ச இந்த ஸ்விக்கி இல்லாம அவசர ஆத்திரத்துக்கு ஒன்னும் சாப்பிட முடிய மாட்டேங்குது" என்றான் ஓர பார்வை பார்த்தபடி. "நானெல்லா  இப்ப செஞ்சு தருவேன்னு கனவுல கூட நினைக்காத" என்றாள் அந்த பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்தவளாக. "உன்ன யாரு இப்ப கேட்டா, இன்னைக்கு ஐயா உனக்கு செஞ்சு தரேன் பாரு. நீ சாப்பிட்டுக்கிட்டே கூலா உன் வேலைய முடிச்சிரலாம்".

"உனக்கு பாதாம் அல்வா செய்ய தெரியுமா?" சந்தேகத்துடன் அவள் கேட்ட தோனிக்கு "ஹே ஹே என்ன பத்தி என்ன நெனச்ச, நா கிச்சனுக்குள்ள புகுந்தேன் நளபாகம் தான். "வெயிட் எ நிமிட் ஃபார் ஃபைவ் மினிட்ஸ் (wait a nimit for 5 minites), ரெசிபி எடுத்துட்டு வேலைய எப்படி ஜரூரா   ஆரம்பிக்கிறேன்னு பாரு" என்றபடி "ஹே கூகிள்" என்று கூகிளை துணைக்கு அழைத்தான்.  "அப்படியா இரு, தோ நானும் ஒரு அஞ்சு நிமிஷத்துல ஒரு வேலைய முடிச்சிட்டு நீ அல்வா செய்யற அழக கண்குளிர ரசிக்க வரேன்" என்றாள் நக்கலாக.

"புருஷன ரொம்ப நக்கலடிக்கறே மேன், ஓவர் கலாய் ஒடம்புக்கு ஆகாது"  என்று எம் ஆர் ராதா குரலில், ஹிந்தி பட ஹீரோயின் தமிழ் பேசும் தோனியில் மிமிக்கிரி செய்தான். "ஆ ஆ பேச்ச கொர பேச்ச கொர, போயி வேலைய ஆரம்பி" என்று ஷர்மியும் திருப்பி கொடுக்க அங்கே ஷங்கர் ஏப்ரானை (Apron) எடுத்து கழுத்தில் கட்டிக்கொண்டிருந்தான். "டேய் இது உனக்கே கொஞ்சம் ஓவரா தெரில?" என்றபடி கிச்சனுக்குள் நுழைந்தாள் ஷர்மி. "எதை செஞ்சாலும் பிளான் பண்ணி டெக்னீக்கா செய்யணும் மை டியர்" என்று சொல்லிக்கொண்டே கைபேசியில் செய்முறை விளக்கத்தை திரையில் ஓடவிட்டு அதை வாகாக பார்க்கும்படி அங்கிருந்த உயரமான டப்பாவின் மேல் நிற்க வைத்தான். 

"ம்ம் ஆரம்பிக்கலாமா" என்று ரெண்டு கைகளையும் பர பரவென தேய்த்தபடி கைபேசியை பார்த்தவன் "அரை கப் பாதாம் எடுக்கணும்.. ஷர்மி பாதாம் எங்கருக்கு, ஒரு அரை கப் எடும்மா" என்றான்.  "டேய்ய்" என்றாள் ஷர்மி, "இல்லடா, பொண்டாட்டி கையால பிள்ளையார் சுழி போடனும்ல, அதுக்கு தான் டா" என்றான். போனால் போகிறது என்று பாதாமை அளந்து எடுத்துக் கொடுத்தாள். "ஐயோ இதென்ன ராத்திரி முழுக்க ஊற வைக்கணும்னு போட்டுருக்கு.. ஆ நல்ல வேளை கொதிக்கற தண்ணில கொஞ்ச நேரம் போட்டு தோலை உரிக்கலாம்னும் போட்ருக்கு. அப்படியே கொஞ்சம் தண்ணிய கொதிக்க வச்சு தோலை மட்டும்   உரிச்சு குடுத்துரு டார்லிங்" என்று வழிந்தான். அவள் முறைக்க "டேய் கொதிக்கற தண்ணில கைய கிய்ய சுட்டுக்கிட்டேன்னா அப்புறம் எப்படி உனக்கு அல்வா செஞ்சு தர்றது? தவிர கைல நகம் வேற இல்ல, தோலை எப்படி உரிக்கறது,  கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ணும்மா ப்ளீஸ்" என்றான் கொஞ்சலாக.

அவனை முறைத்தபடியே ஒரு பாத்திரத்தில் தண்ணீரை கொதிக்க விட்டு, அதில் பாதாமை போட்டு அதன் தோலை உரித்து கொடுத்தாள். "அப்படி தான், வெரி குட். அதை அப்படியே கால் கப் பால் சேர்த்து மைய்ய அரைச்சு குடுத்துரு பாப்போம்" என்றான். ஷர்மி கடுப்புடன் அங்கிருந்த கரண்டியை கையில் எடுக்க, "ஹே ஹே எந்த பதத்துல அரைக்கணும்னு எல்லாம் உனக்கு தான்பா நல்லா தெரியும், அப்புறம் அல்வா கொர கொரன்னு பால்கோவா மாதிரி ஆகிரும் பாத்துக்கோ" என்றான். "நீ பேசற வசனத்தை கேக்கறதுக்கு இந்த மிக்ஸி சத்தமே பரவால்ல" என்றபடி பாலை சேர்த்து பாதாமை அரைத்து எடுத்தாள். "சூப்பர் டி பொண்டாட்டி, அப்படியே ஒரு வாணலில் கால் கப் தண்ணிய சூடு பண்ணிட்டு அடுப்பை அணைச்சிட்டு அரை கப் சக்கரையை அதுல கரைச்சிடு பாக்கலாம்". அவள் முறைப்பதற்குள் முந்திக்கொண்டு "சக்கர பதம் போச்சுன்னா அப்புறம் பாதாம் சவ்வு மிட்டாய் தான் கிடைக்கும், அதான் ஹெல்ப் கேக்கறேன்" என்றான் இரண்டு கைகள் உயர்த்தியபடி, தயவுசெய்து உதவி செய் என்பதற்கான body language அது.

"உன்ன.... " என்று நற நறவென பல்லை கடித்தபடி சக்கரையை கரைத்தாள். "இப்ப என்ன?" என்றாள் முறைத்தபடி "அப்படி கேளுடி என் தங்க கட்டி, அந்த அரைச்ச பாதாமையும் இதோ இந்த செய்முறைல சொல்லி இருக்கற மத்த பொருட்களையும் சேர்த்து போட்டு நல்லா கெளரினா பாதாம் அல்வா ரெடி, அவ்ளோ தான்" என்றான் கண்ணடித்தபடி. அவன் கழுத்தை நெறிப்பதை போல ஜாடை காட்டிவிட்டு தேவையான சாமானை எடுத்து அல்வாவை கிண்ட ஆரம்பித்தாள். "நெய் இன்னும் கொஞ்சம் ஊத்து, நெறையா சேர்த்தாதான் அல்வா நல்லா தொண்டைக்குள்ள வழுக்கிகிட்டு உள்ள இறங்கும்" என்றான் அடுப்பு மேடையில் ஏறி அமர்ந்தபடி.  "வெக்கமே இல்லையா உனக்கு, இப்படி மொத்த வேலையும் என்ன வாங்கற" என்று பொய்க் கோபம் காட்டியபடி மீதி வேலையையும் ஒருவழியாக செய்து முடித்தாள்.  

"வாவ் வாவ் என்ன ஒரு வாசனை" என்றபடி ஒரு ஸ்பூனில் சூடு பறக்கும் அல்வாவை எடுத்து, அதை அளவாக ஊதி, அலேக்காக வாயில் வைத்து, "ம்ம்ம் என்னா ருசி என்னா ருசி. நா பண்ணின அல்வாவை  டேஸ்ட் பண்றியா டார்லிங்" என்று அவன் கேட்குமுன் பூரிக்கட்டை பறந்து வந்தது என்று சொல்ல வேண்டுமா என்ன.                 

வாட்ஸாப், ஃபேஸ்புக் - இவற்றில் நாம் பகிரும் தகவல்களை எப்படி பாதுகாப்பாக பகிர்வது?

 வீட்டிலேயே நாம் அனைவரும் முடங்கிக்கிடக்கும் இந்த நாட்களில் இணையதளம் மட்டுமே பெரும்பாலாக நமக்கு கைகொடுக்கிறது. நம் குடும்பத்தினருடனும், நட்பு வட்டத்துடனும் தொடர்பில் இருக்கவும், நம் தனிமையை போக்கவும்  வாட்ஸாப்பும்,  ஃபேஸ்புக்கும் பெரும் பங்கு வகிக்கின்றன. பெரும்பாலும் நம்முடைய Photos'ம் Videos'ம் நமக்குத் தெரிந்தவருடன் மட்டுமே ஷேர் செய்ய நினைத்து தான் அப்லோட் பண்ணுவோம். அதை வெளியாட்கள் பார்க்காமல் இருக்க என்ன செய்யலாம் என்று எனக்கு தெரிந்தவற்றை இங்கே பகிர்கிறேன். முதலில் Facebook Settings  பற்றி பார்க்கலாம்.

1 .  நாம் ஒரு பதிவை போடும் பொழுது, அதை Post  செய்வதற்கு முன், அது Public  என்று இல்லாமல்  Friends  என்று இருக்க வேண்டும். அதாவது, அந்த போஸ்ட்டை நம்முடைய Friends லிஸ்ட்டில் இருப்பவர்கள் மட்டும் தான் பார்க்க முடியும். Public  என்று வைத்தால், அந்த போஸ்ட்டை யார் வேண்டுமென்றாலும், அவர்கள் ஃபேஸ்புக்கில் இருந்தாலும் இல்லையென்றாலும், நம்முடைய Friend  List'ல் இல்லாதவர்கள் கூட பார்க்க முடியும். 

2 . சில பதிவை நம்முடைய Friend List'ல் இருக்கும் ஒரு சிலர் மட்டும் பார்க்க வேண்டாம் என்று நினைத்தால், அதிலேயே "Friends  Except "   என்று இருக்கும். அதில் சென்று யாரெல்லாம் அந்த பதிவை பார்க்க வேண்டாம் என்று நினைக்கிறோமோ அவர்களின் பெயர்களை அங்கே சேர்த்து விடலாம். 

3 .  நமக்கு பரிச்சயம் இல்லாத நபர்களிடம் இருந்து நிறைய  Friend  Request  வரும். நமக்கு தெரியாதவர்கள் என்றால் அந்த Request 'ஐ  ஏற்காமல் இருக்கலாம், தவறில்லை. நம்முடைய Friend  List'ல் யாரை சேர்க்கலாம் யாரை சேர்க்க வேண்டாம் என்று தீர்மானிக்கும் முழு உரிமை நமக்கு உள்ளது, அது தான் பாதுகாப்பும் கூட. நம்மை பற்றியும் நம் குடும்பத்தினர் பற்றியும் நாம் பகிரும் தகவல்களை யாரோ ஒருவர் எதற்க்காக பார்க்க வேண்டும்?

4 .  சில நேரங்களில் மரியாதை நிமித்தமாக நமக்கு தெரியாத ஒருவரின் Friend  Request 'ஐ நாம் ஏற்க வேண்டியதிருக்கும். அப்போது அவர்கள் நம்முடைய பதிவுகளை பார்க்க வேண்டாம் என்று எண்ணினால், அவர்களை Restricted List 'ல்  வைக்கலாம். அப்படி வைத்தால் அவர்கள் நம்முடைய Friend  List 'ல்   இருப்பார்கள், ஆனால் நம்முடைய Public  போஸ்ட்'ஐ மட்டும் தான் பார்க்க முடியும். இதை செய்வதற்கு அவர்களுடைய Friend  Request  Accept  செய்த பின், அவர்களுடைய profile 'ல்  (அதாவது அவர்களுடைய பக்கத்திற்கு சென்று)  Message option பக்கத்தில் இருக்கும் ...'ஐ  (மூன்று புள்ளிகள் இருக்கும்)  கிளிக் செய்யவும். அப்படி செய்தால் வேறு சில options'ஓடு Block என்ற option'உம் வரும். அதை கிளிக் செய்தால் "Confirm Block" என்று ஒரு சிறிய box  வரும். அதில்  "take a break" என்று இருக்கும் லிங்க்கை கிளிக் செய்யவும். "Limit what PersonX will see" என்று இருப்பதை தேர்வு செய்தால் "Hide your post from PersonX" என்ற option'ஐ செலக்ட் செய்யவும். அவ்வளவு தான் இப்போது அந்த நபர் Restricted List'ற்கு போய் விடுவார்.  5 . Facebook'ல் நிறைய Groups இருக்கும். நாம் அதில் சேர வேண்டும் என நினைத்தால், முடிந்தவரை "Public Groups"ல் சேராமல் இருக்கலாம். ஏனெனில் நாம் "Public Groups"'ல் பகிரும் தகவல்களை Group'ல் இல்லாதவர்கள் கூட பார்க்கலாம். அதே போல் "Public Groups"'ல் தேவை  இல்லாமல் கமென்ட் செய்யாமல் இருப்பது நல்லது. அதுவும் நமக்கு safety  கிடையாது. 

இப்போது WhatsApp Status'ல் எப்படி பாதுகாப்பாக பகிரலாம் என்று பார்ப்போம். நம்முடைய கைபேசியில் நிறைய நம்பர்களை சேமித்து இருப்போம்.  Facebook'ஐ காட்டிலும் Whatsapp'ல் தான் Photos, Videos எல்லாம் instant upload செய்கிறோம். அதிலும் இப்போது Saree Challenge, Couple Challenge, Mommy Challenge என்று களைகட்டிக்கொண்டு இருக்கிறது. அதை நமக்கு நெருக்கமானவர்கள் மட்டும் பார்த்தால் போதும் என்று தானே நினைப்போம் மற்றவர்கள் பார்க்க வேண்டும் என்ற  அவசியம் இல்லை தானே. மேலும் அது பாதுகாப்பும் இல்லையல்லவா? 

அதை நமக்கு வேண்டியவரிடம் மட்டும் பகிர, Whatsapp Status Window'ல் இருக்கும் Vertical dots (நீளவாக்கில் இருக்கும் மூன்று புள்ளிகள்) கிளிக் செய்தால் Status Privacy என்ற Option வரும், அதை கிளிக் செய்து "Who can see my status update" என்பதில் இருக்கும் "My contacts except" என்ற option'ஐ தேர்ந்தெடுத்தால் அங்கே நாம் யாரெல்லாம் நம்முடைய status பார்க்க வேண்டாம் என நினைக்கிறோமோ அவரைகளை அதில் Add செய்து விடலாம்.

அதிலேயே "Only Share With" என்று ஒரு option இருக்கும், அதை தேர்வு செய்தால் நாம் குறிப்பிட்ட நபர்களுடன் மட்டும் ஒரு status'ஐ ஷேர் செய்ய வேண்டும் என நினைத்தால் அவர்களின் பெயர்களை அதில் add செய்து கொள்ளலாம். 

பிறகென்ன மகிழ்ச்சியாக status'ஐ நண்பர்களோடும் குடும்பத்தினரோடும் பகிர்ந்து கொள்ளலாம் தானே?

  

அடுத்தது என்ன?!!

அடுக்களையில் வேலையெல்லாம் முடித்து, முகத்தைஅலம்பிவிட்டு  துடைக்காமல் அப்படியே பால்கனியில், இதமாய் முகத்தில் அறைந்த காற்றை ரசித்தபடி அடுத்து என்ன செய்யலாம் என்று யோசித்தேன். காலை எட்டு மணிக்கு ஆரம்பித்து டிபன், மதியஉணவு, மாலை வேளைக்கும்  சேர்த்து ஒரு சுண்டலோ அல்லது சிம்பிளான ஒரு பதார்த்தமோ  செய்துமுடித்து, அடுக்களையைஒதுக்கி, வீட்டை சுத்தம்செய்து என வரிசையாக ஒவ்வொன்றாக முடிக்கும்போது  பனிரெண்டு ஆகிவிடுகிறது, சாதத்தை குக்கரில் ஏற்றிவிட்டு அப்படியே மகனுடன் எதாவது வார்த்தைவிளையாட்டில் ஈடுபட்டுக்கொண்டே சிறிது நேரம் ஊஞ்சலில் உட்கார்ந்தால் மணி  ஒன்று என காட்டுகிறது. சாப்பிட்டு, ஒதுக்கி மதியம் ஒன்றரை மணிநேரம் மகனுடன் சேர்ந்து படம்வரைந்து, சிறிது விளையாடி, அட, மணி நான்கரை, மாலை ஸ்நாக் கொடுத்துவிட்டு மறுபடி ஏழரை வரை போர்டுகேம். அதன்பிறகு டின்னர். இதுக்குமேல் என்ன "அடுத்தது  என்ன" என்று யோசிப்பது. கொஞ்சநாளைக்கு 'என்னுடைய வேலைகளை' செய்யாமல் இருந்தால் தவறில்லை என்று தேற்றிக்கொண்டு பாரதிபாஸ்கரின் "நீ நதிபோல ஓடிக்கொண்டிரு" புத்தகத்தை கையிலெடுத்தேன்.